Η εισαγωγή

Στην συλλογή των κειμένων του 2006 υπήρξε και ένας πρόλογος τον οποίο ανακάλυψα αρότερα στον σκληρό δίσκο. Παρατίθεται:...

Μια συνεισφορά στα ΠΑΥΛΕΙΑ 

Νίκου  Βασ. Χατζηευστρατίου

Έχουν περάσει μερικές δεκαετίες από τότε που ο Θεολόγος καθηγητής μου στην Τετάρτη  Γυμνάσιου μας ανέθεσε να γράψουμε μια εργασία για τον Απόστολο Παύλο. Θα την ονομάζαμε ο Απόστολος των Εθνών ή κάπως έτσι. Σαν κύρια πηγή είχαμε το έργο κάποιου Holtzner «Παύλος». Επιστρατεύοντας αρκετή επιμέλεια προσπάθησα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο και τελικά έγραψα μια έκθεση για τον μεγάλο ήρωα της Χριστιανικής πίστης. Η αλήθεια είναι ότι και τότε είχα κάποιες κρυφές απορίες για εκείνο το περίφημο όραμα στη Δαμασκό. Αναρωτιόμουν δηλαδή αν επρόκειτο για θεϊκή επιφοίτηση ή κάποια βαριά ηλίαση, απ’ αυτές που παθαίνουν οι ξέμαθοι σε πορείες στην έρημο.

Τέσσαρα χρόνια μετά, μέσα σε κλίμα απόλυτης κυριαρχίας των αριστερών ιδεών, φοιτητής Πολυτεχνείου τότε, είδα τον Παύλο σαν έναν αντεπαναστάτη που νόθευσε τις ριζοσπαστικές ιδέες του καθαρόαιμου επαναστάτη Χριστού και κατασκεύασε ένα Χριστιανισμό υποχείριο και εργαλείο της εξουσίας. Δύο χρόνια ύστερα ο Παύλος έγινε ο ιδρυτής μιας εκκλησίας που χρησιμοποίησε απλώς τον μανδύα της μυστικής διδασκαλίας του μεγάλου μύστη Ιησού. Ήταν τότε που φοριόντουσαν οι μύστες, οι γκουρούδες και άλλοι περίεργοι φακίρηδες. Αργότερα ο Παύλος έγινε ο Ιουδαίος προπαγανδιστής, ο άνθρωπος ο οποίος προσπάθησε να εμφυτεύσει τον μονοθεϊσμό της ερήμου στην Δύση και αντίστοιχα ο Χριστός μια θολή φιγούρα που μπορεί και να μην έζησε ποτέ. 

Η ανάλυση περιέχει απλά χρήση κοινού νου. Ούτε κρυμμένους κώδικες, ούτε γραμμές αίματος, ούτε χαμένα τελετουργικά σκεύη, ούτε ιερά λείψανα και σάβανα, ούτε μυστικά πρωτόκολλα και φυσικά ούτε τερατολογίες και παραλογισμούς που οφείλουν ως τέτοιοι και μόνον  να γίνουν πιστευτοί.

Σήμερα τα πράγματα είναι σαφέστερα. Αρκετά μεγάλος στην ηλικία πια, δεν έχω καμιά ιδιαίτερη ανάγκη να πιστέψω σε κάτι. Ήδη έχω συνειδητοποιήσει (και αποδείξει)  ότι ο Χριστός δεν ήταν ούτε Θεάνθρωπος, ούτε Κομουνιστής, ούτε φακίρης. Δεν έπαιρνε ψυχότροπες ουσίες, ούτε ποτέ αποπλάνησε κάποια κυρία Μαρία Μαγδαληνή. Απλά δεν υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο. Έτσι το πρόβλημα της προσωπικότητας του Παύλου διεγείρει όλο και περισσότερο.  Έζησε άραγε αυτή η περίεργη φιγούρα που ουσιαστικά θεμελίωσε και διέδωσε το ισχυρότερο πολιτικό εργαλείο του Ευρωπαϊκού πολιτισμού;  Που έμαθε ότι είπε; Πια ήταν η πραγματική του συνεισφορά στη διαμόρφωση του Χριστιανισμού; Σε είδους πολιτικά παιχνίδια ήταν (αν ήταν) μπλεγμένος; Τι δουλειά είχε στη Βέροια; Ή μήπως τελικά ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος του οποίου το έργο παραμορφώθηκε από έναν κλήρο διψασμένο για κυριαρχία. Δεν ξέρω αν θα το μάθω ποτέ. Οι πηγές είναι περιορισμένες και συγκεχυμένες. Εκείνο το οποίο θα μπορούσα ίσως να κάνω είναι να αρχίσω να ρίχνω ματιές το Παυλιανό έργο (Γνήσιο και ψευδεπίγραφο).

Το ’κανα και το πρώτο σοκ δεν άργησε. Η πιο ενδιαφέρουσα ανάλυση/ ανάγνωση της προς Γαλάτας επιστολής αρχίζει να ξεδιπλώνει τα γεγονότα και τις διεργασίες στο μεγάλο πολιτιστικό εργαστήριο των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων.  Μιας περιόδου που δεν προετοίμασε συνειδητά μόνον τον Χριστιανισμό αλλά διαμόρφωσε τον Ιουδαϊσμό στην σημερινή του μορφή και παγίωσε μέσω της δικής της εκδοχής την εικόνα μας για την Θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων. Παραθέτω ασχολίαστη την μετάφραση του δοκιμίου που βρήκα στο INTERNET. Η ανάλυση αυτή περιέχει απλά χρήση του κοινού νου. Ούτε κρυμμένους κώδικες, ούτε γραμμές αίματος, ούτε χαμένα τελετουργικά σκεύη, ούτε ιερά λείψανα και σάβανα, ούτε μυστικά πρωτόκολλα και φυσικά ούτε τερατολογίες και παραλογισμούς που οφείλουν ως τέτοιο και μόνον να γίνουν πιστευτοί. Χρησιμοποιώντας την κοινή λογική ο Γκάρυ Κόρντευ αποδεικνύει μέσα από την ανάλυση της προς Γαλάτας επιστολής ότι ο Παύλος γνώριζε ότι Ιησούς Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο δεν υπήρξε ποτέ.