Του Νίκου Βασ. Χατζηευστρατίου[i]
Η ανάρτηση αυτή αποτελεί συνέχει της συνεισφοράς μου στα ΙΓ Παύλεια. Αποτελεί απάντηση σε επιστολή προς την ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ενός κληρικού που δημοσιεύθηκε εδώ .
Η ανάρτηση αυτή αποτελεί συνέχει της συνεισφοράς μου στα ΙΓ Παύλεια. Αποτελεί απάντηση σε επιστολή προς την ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ενός κληρικού που δημοσιεύθηκε εδώ .
Ναι, τελικώς απαντήθηκα. Για όσους δεν κατάλαβαν αναφέρομαι στην απάντηση εκ μέρους του κλήρου (ή ενός έστω κληρικού(;)) στα δύο κείμενα που επιμελήθηκα και είδαν το φως της δημοσιότητας μέσω της Μακεδονικής. Το πρώτο ήταν εισαγωγικό σημείωμα υπογεγραμμένο από μένα με τίτλο «Μια συνεισφορά στα Παύλεια» και το δεύτερο (το κυρίως κείμενο) μια ανεπίσημη μετάφραση ενός άρθρου του Γκάρυ Κώρτνευ που βρήκα στο INTERNET. Η απάντηση, και μόνον, ήταν για μένα μια ανακούφιση. Η εκκλησία και ο κλήρος είναι, είτε μου αρέσει είτε όχι, τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας. Θα αισθανόμουν ιδιαίτερα άβολα αν αποδεικνυόταν ότι οι κληρικοί δεν νοιάζονται για την Θεολογία αλλά για το παγκάρι. Ευτυχώς δηλαδή που απαντήθηκα.
Το κείμενο της απάντησης ήταν συγκροτημένο και δουλεμένο. Είχε πρόλογο, στον οποίο περιγραφόταν το κοινωνικό ιστορικό και επιστημονικό πλαίσιο στο οποίο αναπτύχθηκε η άρνηση της Ιστορικότητας του Ιησού, στο κυρίως κείμενο, όπου επιχειρήθηκε ανασκευή των θέσεων που παρουσιάσθηκαν και επίλογο, όπου εξηγείτο το άσκοπο της άσκησης κριτικής σε θεολογικά θέματα.
Η ανταπάντηση θα ακολουθήσει την βήμα προς βήμα επεξεργασία των επιχειρημάτων του π. Χρυσόστομου Ξ. Τα αποσπάσματα του κειμένου του θα δίδονται, όπως και αυτός έπραξε για το δικό μου κείμενο, υπογραμμισμένα. Ο ίδιος, υποθέτοντας από το πρόθεμα π. στο όνομά του, συμπεραίνεται ότι είναι κληρικός. Δεν γνωστοποιήθηκε ποια βαθμίδα στην ιεραρχία κατέχει ούτε και το επίθετό του, οπότε στο κείμενο αυτό αναφέρεται ως Χρυσόστομος, Χρυσόστομος Ξ. ή απλά κληρικός.
Η εισαγωγή
Κατ’ αρχήν χαρακτηρίζεται το δημοσίευμα σαν ένα από τα τρελά που συμβαίνουν στην πόλη μας βαπτίζοντάς το Δείγμα κρυφής παθογένειας που χρήζει ιατρικής πνευματικής παρακολούθησης Ο υπαινιγμός υποκρύπτει επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από την ιερά εξέταση μέχρι και τον σταλινισμό. Όταν οι κατά καιρούς ολοκληρωτικές εξουσίες βρίσκουν ότι τους κοστίζει πολύ να σε πυροβολήσουν αρκούνται να σε κλείσουν σε ίδρυμα. Η καινοτομία του Χρυσόστομου Ξ είναι ότι «αναρωτήθηκε» μήπως και το μέτρο πρέπει να εφαρμοσθεί σε μια ολόκληρη πόλη. Ακόμη κι’ αν αυτό εντάσσεται απλώς στα πλαίσια κάποιας ρητορικής, το να βγάλεις τρελή μια ολόκληρη πόλη προκειμένου να αντιμετωπίσεις δυο κείμενα σε μια περιφερειακή εφημερίδα, αποκτά διαστάσεις ασύμμετρου πλήγματος. Και σα να μην έφταναν αυτά εξισώνει την ελεύθερη σκέψη και την διατύπωσή της με φόνους, δυστυχήματα και εξαφανίσεις και μύρια όσα δεινά, συνεχίζοντας. Δεν φτάνει που είχαμε φόνους δυστυχήματα εξαφανίσεις τόσα δεινά (γίναμε ρεζίλι πανελλαδικώς) έχουμε και έναν πόλεμο κατά της ορθοδόξου πίστεως συνεχόμενο με άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά. (και το ΙΝΤΕRNET δέσποτα!!).
Θεωρώντας, προφανώς, ότι τέτοια δημοσιεύματα δεν μπορεί να αποτελούν μόνον προϊόντα διαταραγμένων μυαλών εισέρχεται στην ομιχλώδη επικράτεια της συνωμοσίας, αναφέροντας: Μελετημένα σχέδια, γνωστά πλέον, ξένων κύκλων, ενεργούνται και στην Ελλάδα. Όρα κώδικας ντα Βίντσι, «Ευαγγέλιο» του Ιούδα – όλα μήνα Απρίλιο…κυκλοφορούν αυτά –τι σύμπτωση. Εδώ το παιχνίδι των υπαινιγμών χοντραίνει. Μια καλόπιστη έρευνα ενός ανθρώπου και κυρίως η δημοσιοποίησή της, συνδέονται με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και ένα γνωστικό κείμενο του +2ου αιώνα. Οι συγκρίσεις, αν και κολακευτικές, είναι άστοχες. Διότι το μεν μυθιστόρημα του Νταν Μπράουν αποδέχεται την τόσο φιλική και προσοδοφόρα για τον κλήρο ιδέα της ιστορικότητας. Της προσθέτει[ii] απλώς μια ερωτική ιστορία που καταλήγει σε γάμο και τεκνοποίηση. Το ευαγγέλιο του Ιούδα από την άλλη είναι μια αλληγορία που απευθυνόταν σ’ έναν κλειστό κύκλο σπουδαστών που αποδεκατίσθηκε βίαια από τον κλήρο πριν δεκαεννιά αιώνες. Σ’ αντίθεση με την ορθολογική παράθεση επιχειρημάτων, που φιλοδοξεί το κείμενο του Γκάρυ Κόρτνευ, στην αλληγορία αυτή δίδεται ένα εναλλακτικό σενάριο σε μια ιστορία, για την οποία δεν ζητήθηκε, μέχρι τότε τουλάχιστον, να παρθεί κυριολεκτικά. Ο προβληματισμός πάνω στην συγκυρία (όλα μήνα Απρίλιο…) δείχνει άγνοια της Ιστορίας της Μεσογείου. Εδώ και τρεις τουλάχιστον χιλιετίες, εδώ στην Μεσόγειο, κάποιος, ή κάποιοι θεάνθρωποι, κάθε άνοιξη, πεθαίνουν και ξαναγεννιόνται. Όσιρις, ΄Αττις, Διόνυσος, Ηρακλής, Ορφέας, Μίθρας, Χριστός είναι μερικοί από αυτούς. Σήμερα οι Αρχαίοι θεοί έχουν οριστικά πεθάνει και το Χριστιανικό όραμα έχει θαμπώσει. Έτσι, η Θεοκτονία παίρνει τον μανδύα της προσωρινής αμφισβήτησης και η αλληγορία της διαδοχής χειμώνα/θάνατου – άνοιξης/ανάστασης, αποδίδεται με νέα πρόσωπα και σκηνικά αλλά το ίδιο πάντα σενάριο.
Συνεχίζει με ένα κτύπημα κάτω από τη μέση…
Κι αμέσως μετά δραστηριοποίηση διάφορων αιρετικών ομάδων με περιοδικά τους, γεμάτα κοινωνικά θέματα ως δόλωμα.
Προφανώς υπαινίσσεται την προσπάθεια του γράφοντος, που ενισχύθηκε και από εφημερίδες του τοπικού τύπου, με πρωταγωνίστρια την Μακεδονική, για την υποχρεωτική παροχή στοιχειώδους εκπαίδευσης σε ανήλικους. Εν πάση περιπτώσει, του υπενθυμίζεται ότι για την προσπάθεια αυτή ζητήθηκε και η αρωγή του μητροπολίτη, ο οποίος την παρείχε πρόθυμα.
Ο πρόλογος τελειώνει με έναν μάλλον απαξιωτικό χαρακτηρισμό…
Και βέβαια προσωπικές απόψεις διάφορων ανεκκλησίαστων που μάλον έχουν ζάλη εν κρανίω, φουρτούνα μεγάλη και πάνε και σκάνε σαν κύματα οι σκέψεις τους, ταλαιπωρούμενοι και ταλαιπωρούντες.
Σε ελεύθερη μετάφραση: Όσοι δεν πάνε στην εκκλησία, ζουν σε σύγχυση και όταν σκέφτονται και εκφράζουν τις σκέψεις τους, γίνονται φορείς δυστυχίας. Με το μαλακό Χρυσόστομε.
Η ανασκευή
Αρχίζει με μια παραμόρφωση της πραγματικότητας…
Τα κείμενα (του ευαγγελίου) όμως υπάρχουν αυτούσια (κώδικες ΚΔ από τον 1 μχ αιώνα στο Σινά και αλλού σε μουσεία)
Λάθος. Ο αρχαιότερος (κατά Ιωάννη) χρονολογείται γύρω στο +125, αρκετοί γύρω στο +200 (Μουρατόρια αποσπάσματα) και οι υπόλοιποι στον 3ο αιώνα. Αυτά για τα περιεχόμενα. Δηλαδή τα κείμενα. Οι φυσικές οντότητες, δηλαδή το «χαρτί» και το μελάνι, δεν είναι σε καμιά περίπτωση αρχαιότερες του +250.
Μια επίκληση της παράδοσης…
Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος… δεν ήταν γιός της Παρθένου Μαρίας…(αλλά) γιός του Ιωσήφ του μνήστορος από άλλη γυναίκα…
Αν είναι έτσι, τότε γιατί λέγεται Αδελφόθεος και όχι γιος του Ιωσήφ ή θετός γιος της Μαρίας ή έστω αδελφός του Ιησού αλλά αδελφός του θεού (=Αδελφόθεος);
Ένα γνωστό επιχείρημα που θεωρεί ατράνταχτο…
Τότε οι απόστολοι όλοι (πλήν Ιωάννου) θανατώθηκαν, έδωσαν την ζωή τους για άνα ψέμα; Για ένα ανύπαρκτο πρόσωπο; Μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε - αυτό είναι δείγμα ελευθερίας - αλλά δεν μπορούμε να λέμε και ότι θέλουμε-και ταύτα δήγμα του όφεως.
Απαντώντας στο δίλημμα του κληρικού πάνω στην ελευθερία του λόγου αναφέρω ότι μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε αρκεί να έχουμε αποδεικτικά επιχειρήματα διατυπωμένα με ευγένεια. Το επιχείρημα των διωγμών είναι ένα από τα δυνατότερα ατού της Χριστιανικής Απολογητικής. Τόσο δυνατό που προκαλεί δυσπιστία. Αν ο κληρικός δεν αρκείτο στους βίους Αγίων αλλά διάβαζε και λίγο ιστορία θα μάθαινε ότι: Χριστιανισμός και πρώτη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συνυπήρξαν γύρω στα 250 χρόνια. Από αυτά, επίσημοι διωγμοί έγιναν για τεσσεράμισι χρόνια. (Δέκιος και Ουαλεντιανός). Ανεπίσημοι και επίσημοι κράτησαν δώδεκα χρόνια και τα συνολικά θύματά τους δεν ξεπέρασαν τις 4.500. Αν η μελέτη του πήγαινε πιο πίσω θα έβρισκε ότι το –180 οι Ρωμαίοι διεξήγαν έναν ιδιαίτερα σκληρό διωγμό των Διονυσιακών μυστηρίων στην Ιταλική χερσόνησο. Διάρκεσε πολύ λιγότερο χρόνο και είχε πολύ περισσότερα θύματα. Παρ’ όλα αυτά ούτε ένας μύστης του Διόνυσου δεν τόλμησε να χρησιμοποιήσει την αιματοχυσία αυτή σαν επιχείρημα ότι ο θεός του έζησε με σάρκα και οστά.
Ακόμη ένα επιχείρημα…
Πως είναι δυνατόν να είχε πάνω στους Απόστολους ο Χριστός Μηδενικό αντίκτυπο όταν λέγουν γι’ αυτόν πως είναι «το φως το αληθινόν που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο» (Ιω 1,9), «δεν υπάρχει άλλο όνομα με το οποίο να μπορούμε να σωθούμε»..
Οι παραπάνω επικλήσεις άνετα θα μπορούσαν να απευθύνονται και σε μια συμβολική/μυθική προσωπικότητα (έναν ήρωα που έζησε μόνον μέσα σε διδασκαλίες και γραφές). Μια και αναφερόμαστε σε μυθικές προσωπικότητες, είναι αξιοσημείωτη η ευκολία με την οποία οι άνθρωποι δέχονται να εκλάβουν το φανταστικό ως πραγματικό. Για παράδειγμα υπάρχουν ομάδες που κάθε χρόνο κάνουν το μνημόσυνο του Σέρλοκ Χόλμς (!) επισκεπτόμενοι τους καταρράκτες στους οποίους ο συγγραφέας του τον «σκότωσε» (αν και στο επόμενό του βιβλίο τον «επανέφερε στη ζωή»). Το κείμενο του Γκάρυ Κώρτνευ δεν πραγματεύεται την ύπαρξη ενός τέτοιου Χριστού. Αυτός είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Το άρθρο εξετάζει την ύπαρξη του Ιστορικού Ιησού, που φαίνεται μάλλον απίθανη.
Μια παρότρυνση που ακολουθείται από λίβελο…
Μη ρωτάς τους Αγγλικανούς κλπ Από εδώ και για 95 ακόμη λέξεις ο Χρυσόστομος Ξ ξεχνά το αντικείμενό του και το άτομο στο οποίο απευθύνεται και λιβελογραφεί εναντίον των προτεσταντών. Αναρωτιέμαι τι του έφταιξαν. Ούτε σατανιστές να ήταν οι άνθρωποι.
Για να ολοκληρώσει την ανασκευή με μια σωστή παρατήρηση…
Καλόν είναι να προσέχουμε τις λεπτομέρειες… Ο Χριστός «Επορεύθη δια των σπορίμων»…(δηλαδή) περπατούσε ανάμεσα στα σιτηρά
Ευχαριστώ τον Χρυσόστομο Ξ για την διόρθωση. Η μετάφραση της μετάφρασης (Αρχαίο κείμενο σε Αγγλικά και Αγγλικά σε Νέα Ελληνικά) απέδωσε το «επορεύθη δια των σπορίμων» ως «μάζευε καλαμπόκια». Η κακή μετάφραση όμως δεν μειώνει την ισχύ του επιχειρήματος, το οποίο αναδιατυπώνεται: Τι συμβαίνει με την υποβάθμιση από μέρους του της ανάγκης για αυστηρή παρακολούθηση των Μωσαϊκών εθίμων όταν αυτός βαδίζει μέρα Σάββατο κατά μήκος του δρόμου, που ανοίγετο μέσα σε σπαρμένα χωράφια από τους μαθητές του, οι οποίοι πεινασμένοι μαδούσαν τα στάχυα για να χορτάσουν (Μαρκος 2:23-27), θεραπεύει το Σάββατο (δες Μάρκος 3:1-6) κλπ;
(από Μετάφραση Τρεμπέλα).
Ο επίλογος
Η επιστολή τελειώνει με μια ειλικρινή περιγραφή των σκοπιμοτήτων, για την ακρίβεια ειλικρινέστερη δεν θα μπορούσε να υπάρξει, που μετέτρεψαν μια μυθική προσωπικότητα σε ιστορικό πρόσωπο. Οι Απόστολοι και όλοι οι διάδοχοί τους επίσκοποι και ιερείς βρίσκονται στην ίδια μοίρα της περιπτώσεως του προσωπικού λάθους. Τότε μόνον είναι αλάθητες οι αποφάσεις όταν παίρνονται από κοινού (εν συνόδω) και με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος.
Διαβάζοντας αυτόν τον ισχυρισμό ανάποδα, αναδύεται το χρονικό της Ιστορικότας.
-Χρειάζομαι πολιτική ισχύ.
-Για να την έχω διεκδικώ το αλάθητο της άποψής μου.
-Για να αποκτήσω το αλάθητο θεμελιώνω την διαδοχή μου από τους Απόστολούς και τον Θεάνθρωπο.
-Τέτοια φυσικά πρόσωπα δεν υπήρξαν και γι’ αυτό τα κατασκευάζω.
-Για την κατασκευή χρησιμοποιώ αρχέτυπα που βρίσκω άφθονα σ’ ένα πρόσφατο Θρησκευτικό-Φιλοσοφικό κίνημα (τον πρώτο Χριστιανισμό), τα οποία προσαρμόζω στο ιστορικό περιβάλλον μιας περιοχής που έχει πρόσφατα ξεθεμελιωθεί (το Ισραήλ του 1ου αιώνα). Την καταγραφή των γεγονότων της περιόδου αυτής βρίσκω στο έργο ενός αποστάτη Εβραίου Αρχιερέα (του Φλάβιου Ιώσηπου) που πέθανε βολεμένος στη Ρώμη το +100.
-Την βγάζω ζωή και κότα για τους επόμενους δεκαοκτώ αιώνες.
Τι να πει κανείς; Αν μη τι άλλο αυτά τα άτακτα παιδιά είχαν στυλ!!!
[i] Ο Νίκος Β. Χατζηευστρατίου είναι πολιτικός μηχανικός. Ζει και εργάζεται στη Βέροια.
[ii] Για την ακρίβεια, αντιγράφει μια ιστορία που εφεύραν οι Αψβούργοι προκειμένου να διεκδικήσουν συγγένεια με τον ίδιο τον Θεό και να συνεχίζουν να τρώνε από τα έτοιμα !!! Άτιμη εξουσία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου