Και τι είναι η Αναγέννηση; Μα τι άλλο εκτός από το να ξαναγράψουμε τους μύθους μας και να ξαναερμηνεύσουμε τις αλληγορίες μας. Λειτουργίες που δεν μπορούν να ευοδωθούν με έναν στρατό μαυροφόρων πάνω από το κεφάλι μας. Για να τους ξεφορτωθούμε αρκεί να τους στερήσουμε την πηγή της δύναμής τους, ρίχνοντας φως στα πανάρχαιά τους ψέματα. Την ιστορικότητα του Χριστού, την εσχατολογική ανάσταση των σωμάτων, την αιώνια κόλαση/ τιμωρία μιας στιγμιαίας απειθαρχίας και μερικές ακόμη ανυπόστατες τερατολογίες. Αν γίνουν αυτά δεν θα τολμούν πλέον να έχουν λόγο για την κοινωνική, οικογενειακή και σεξουαλική μας ζωή και μοιραία θα καταστούν άχρηστοι σ’ αυτούς που εδώ και αιώνες χρησίμευαν σαν εργαλείο άσκησης τρόμου και καταπίεσης.

Οι νυχτερινοί να φεύγουν, αλλάζουμε βάρδια. Δεν ξέρουμε ποιοι θα είναι οι καινούργιοι. Το πρόβλημά μας δεν είναι αυτοί. Είναι το μικρό δημιουργικό κενό, ο μετεωρισμός ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, είναι αυτό που, εν τέλει, πυροδοτεί την θρυαλλίδα της Ιστορίας.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Λαϊκό ή θεοκρατικό μοντέλο διοίκησης;


Τις προάλλες βρέθηκα σε μια παρουσίαση των οικονομικών, κατ’αρχήν, σχέσεων Εκκλησίας και Κράτους που διοργάνωνε μια πρωτοβουλία πολιτών. Στην πορεία διαπίστωσα επρόκειτο για μια επιφανειακή προσέγγιση.  Ίσως γιατί οι διοργανωτές  είχαν κάποιες πολιτικές φιλοδοξίες που λειτούργησαν σαν έρμα στην ελευθερία του λόγου τους. Ίσως και όχι.

Ιστορικό των φορολογικών σχέσεων Εκκλησίας – Ελληνικού κράτους.

Εισήγηση η σε Ημερίδα στη Βέροια (22 03 12)