Πρώτοι Χριστιανοί Πατέρες επί του Μιθραϊσμού: Ο Διάβολος έφτασε εκεί πρώτος.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση άρθρου που της D.M. Murdock/Acharya S. Η μετάφραση και δημοσίευση του κειμένου αυτού έγινε χωρίς την άδεια της συυγγραφέως. Ελπίζω να με συγχωρήσει.  

The following text is a translation of an article of DM Murdock / Acharya S. The translation and publication of this document was done without the permission of the author. I hope she forgives me this arbitrary action.

(Αν και αισθάνομαι ότι αυτήν την στιγμή "κλέβω", ζητώ συγνώμη για λάθη στην απόδοση. Μηχανικός είμαι, όχι φιλόλογος) Νίκος Β. Χατζηευστρατίου 

Γιατί η θρησκεία του Μιθραϊσμού ενοχλούσε τόσο τους πρώτους Χριστιανούς ώστε αυτοί να υποχρεωθούν να γράψουν εναντίον του;

Ο θεός Μίθρας σφάζει τον Ταύρο. Η απεικόνιση περιβάλλεται από στηνές της ζωής του

Οι πρώτοι πατέρες της Χριστιανικής Θρησκείας πραγματεύτηκαν τις ομοιότητες του Μιθραϊσμού προς τον Χριστιανισμό, αποδοκιμαστικά και με την πρόθεση να τον κάνουν να φανεί ως εάν ο προορατικός διάβολος «πιθήκισε» τον  ερχόμενο Χριστό, βασιζόμενοι στις ερμηνείες των ονομαζόμενων «μεσσιανικών προφητειών» της  Παλιάς Διαθήκης. Με άλλα λόγια αυτοί ουσιαστικά παραδέχθηκαν ότι αυτές οι ομοιότητες, παραλληλισμοί και αντιστοιχίες της θρησκείας και της βιογραφίας του Περσορωμαικού θεού Μίθρα και του Ιουδαίου Μεσσία  Χριστού,  υπήρχαν πριν την υποτιθέμενη ζωή του Χριστού, και ότι η Χριστιανική σωτηρία και θρησκεία  δεν ήταν ούτε πρωτότυπη ούτε μοναδική.

«Παραφρασμένες  προφητείες»

Ο Μιθραϊσμός ήταν τόσο δημοφιλής στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία  και τόσο όμοιος στα βασικά χαρακτηριστικά προς τον Χριστιανισμό, ώστε αρκετοί εκκλησιαστικοί πατέρες αναγκάστηκαν να τον αντιμετωπίσουν.  Υποτιμητικά φυσικά. Για παράδειγμα, στο έργο του Διάλογος  με τον Τρύφωνα ο πατρολογικός συγγραφέας Ιουστίνος ο Μάρτυρας  (100-περ 160) αναγνώριζε τα μυστήρια του Μίθρα και ισχυριζόταν στο κεφάλαιο 70 ότι αυτά ήταν «διαστροφή των Προφητειών του Δανιήλ και του Ησαΐα».

Και όταν αυτοί που καταγράφουν τα μυστήρια του Μίθρα λέγουν ότι αυτός γεννήθηκε από έναν βράχο, και θεωρούν σαν θέση της μύησης τους μια σπηλιά, τότε δεν μπορώ να καταλάβω εδώ πως το λεχθέν του Δανιήλ, ότι  μια πέτρα αποκόπηκε χωρίς χέρια από ένα μεγάλο βουνό,  έχει αντιγραφεί από αυτούς, και πως  αποπειράθηκαν να αντιγράψουν παρόμοια όλο τον λόγο του Ισραήλ;

Ο Ιουστίνος δεν ισχυρίζεται ότι τα Μιθραιϊκά μυστήρια έχουν αντιγραφεί από τον Χριστιανισμό,  η επίκλησή «προφητειών» που γράφτηκαν ,υποτίθεται, αιώνες πριν είναι η σιωπηρή παραδοχή, ότι ο Ρωμαϊκός Μιθραϊσμός  με τελετές ήδη διαμορφωμένες  και γνωστές μέχρι  την εποχή του, προϋπήρχε του Χριστιανισμού.  Η εισήγηση του Μάρτυρα υπονοεί ότι οι Μιθραϊστές γνώριζαν τις Ιουδαϊκές γραφές, πράγμα που είναι αδύνατο, εκτός κι αν εκείνοι που δημιούργησαν τις Μιθραϊκές τελετές ήσαν Ιουδαίοι .

Ακόμη και την εποχή του Αυτοκράτορα  Βεσπασιανού, ήταν δύσκολο, αν όχι απίθανο, για έναν μη-Ιουδαίο (goy) να ρίξει το βλέμμα του στις γραφές. Στην πραγματικότητα, υπάρχει η άποψη ότι ένα από τα αίτια για τα οποία προσεγγίστηκε ο Ιουδαίος  Στρατηγός και ιστορικός Ιώσηπος, καθώς και της καταστροφής των Ιεροσολύμων, ήταν η αυτοκρατορική επιθυμία να αντιγράψει και αναπαράγει τα Ιουδαϊκά Ιερά Βιβλία της Πεντατεύχου.Στο Ταλμούδ (Sanhedrin 59a  ή στα Ελληνικά στο τέλος του κειμένου http://www.chabad.gr/templates/articlecco_cdo/aid/648882 ) τίθεται ως θέμα συζήτησης  το αν ένας goy που διαβάζει την Πεντάτευχο πρέπει να θανατωθεί, Σε κάθε περίπτωση ο Μάρτυρας δείχνει καθαρά ότι διάφορες τελετές του Μιθραισμού προηγήθηκαν του Χριστιανισμού, επιχειρώντας την ερμηνεία, ότι η ύπαρξή τους ήταν αποτέλεσμα των «προφητειών».

Η Μιθαραϊκή Ευχαριστία.

Εξετάζοντας συγκεκριμένα την Ευχαριστία, ο Ιουστίνος λέει στην Πρώτη του Απολογία. (66)

Αυτήν την τροφή την αποκαλούμε μεταξύ μας Ευχαριστία, στην οποία κανείς δεν επιτρέπεται να συμμετέχει, εκτός από αυτόν που πιστεύει ότι τα πράγματα που διδάσκουμε είναι αληθινά, και αυτός που έχει πλυθεί με το πλύσιμο της άφεσης των αμαρτιών, και προς την αναγέννηση, και ζει όπως ο Χριστός έδωσε εντολή. Την λαμβάνουμε όχι σαν μια κοινή τροφή ή κοινό ποτό αλλά με τον τρόπο που Χριστός ο Σωτήρας μας, που γεννήθηκε κατά σάρκα από τον Λόγο του Κυρίου, έλαβε αίμα και σάρκα για την Σωτηρία μας, έτσι διδαχθήκαμε, ότι η τροφή που έχει ευλογηθεί από τις προσευχές του ονόματός του, από την οποία το αίμα μας και η σάρκα μας από μετουσίωση τρέφεται, είναι η σάρκα και το αίμα του Ιησού που φτιάχτηκε κατά σάρκα. Γι αυτό οι Απόστολοι, σε απομνημονεύματα  που συντάχθηκαν από αυτούς, τα οποία ονομάζονται Ευαγγέλια, παρέδωσαν σ’ εμάς  αυτό που τους διατάχθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο. Ο Ιησούς παίρνοντας τον άρτο και αφού ευχαρίστησε, είπε, « Αυτό να το κάνετε σε ανάμνησή μου, διότι αυτό είναι το σώμα μου».  Και μόνο σ’ αυτούς το μετέδωσε Μιμούμενοι αυτό οι πονηροί δαίμονες δίδαξαν να γίνεται και στα Μυστήρια του Μίθρα. Γνωρίζεται πράγματι ή μπορείτε να μάθετε ότι στις τελετές μύησης βάζουν άρτο και ένα ποτήρι νερό.

Και η τροφή αύτη καλείται παρ’ υμίν ευχαριστία ής ουδενί άλλω μετασχείν εξόν εστίν ή τω πιστεύοντι αληθή είναι τα δεδιδαγμένα υφ’ υμών και λουσαμένω το υπέρ αφέσεως αμαρτιών και εις αναγέννησιν λουτρόν, και ούτω βιούνται ως Χριστός παρέδωκεν. Ου γαρ ως κοινόν άρτον ουδέ κοινόν πόμα ταύτα λαμβάνομεν˙ αλλ’ όντρόπον δια λόγου Θεού σαρκοποιηθείς Ιησούς Χριστός ο Σωτήρ ημών και σάρκα και αίμα υπερ σωτηρίας ημών έσχεν, ούτω και τηνδι’ ευχής λόγου του παρ’ αυτού ευχαριστηθείσαν τροφήν, εξ ης αίμα και σάρκες κατά μεταβολήν τρέφονται ημών, εκείνου του σαρκοποιηθέντος Ιησού και σάρκα και αίμα εδιδάχθημεν είναι Οι γαρ Απόστολοι εν τοις γενομένεοις υπ’ αυτών απομνημονεύμασιν, α καλείται ευαγγέλια, ούτως παρέδωκεν εντελάλθαι αυτοίς˙τον Ιησούν λαβόντα άρτον ευχαριστήσαντα ειπείν «τούτο ποιείτε εις την ανάμνησίν μου,τουτ’ εστί το σώμα μου˙και το πτήριον ομοίως λαβόντα και ευχαριστήσαντα ειπείν˙ τούτο εστί το αίμα μου». Και μόνοις αυτοίς μεταδούναι. Όπερ και εν τοις του Μίθρα μυστηρίοις  παρέδωκεν γίγνεσθαι μιμησάμενοι οι πονηροί δαίμονες ˙ ότι γαρ άρτος και ποτήριον ύδατος τίθεται εν του μυουμένου τελεταίς μετ’ επιλογών τινών ή μανθάνειν δύνασθε.

Όπως πραγματεύεται αλλού, η φράση «τα οποία ονομάζονται Ευαγγέλια», συμπεραίνεται ότι είναι  μια παρεμβολή, καθότι δεν είναι μόνον άσχετη και  αναίτια προς το θέμα της υπόλοιπης παραγράφου, αλλά είναι και η μόνη φορά που απαντάται ο όρος, στο έργο του Μάρτυρα. Ο Ιουστίνος παραθέτει αποσπάσματα από τα «απομνημονεύματα» τα οποία είναι φαινομενικά ένα απλό κείμενο ονομαζόμενο «απομνημονεύματα των Αποστόλων» όπως επίσης συζητιέται αλλού, διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο βρίσκεται στα κανονικά ευαγγέλια. (Διερεύνηση σε βάθος παρέχεται στο Supernatural Religion του Walter Cassels).

Σε κάθε περίπτωση ο Μάρτυρας υπονοεί εδώ ότι οι Μιθραϊκές τελετές προηγήθηκαν του Χριστιανισμού, και δεν αντιγράφτηκαν από μετέπειτα, καθότι το επιχείρημα «ο διάβολος το έκανε» είναι γενικά, αν όχι πάντα, χρησιμοποιούμενο για να δικαιολογήσει ομοιότητες μεταξύ Χριστιανισμού και προχριστιανικού παγανισμού. Εάν ανθρώπινα όντα απλά αντέγραψαν Χριστιανικές λατρείες και Μύθους,  γιατί ο Μάρτυρας να μην λέει κάτι τέτοιο αλλά αντίθετα να αποδίδει την πράξη σε υπερφυσικό παράγοντα, εκθέτοντας τον εαυτό του στον κίνδυνο της αναξιοπιστίας και της γελοιοποίησης, κάτι που συμβαίνει κοντά δύο χιλιάδες χρόνια τώρα;

Στην πραγμάτευση της Ευχαριστίας, ο Ιουστίνος αφηγείται επίσης ότι τα Μιθραϊκά μυστήρια περιέχουν ψωμί και νερό, όπως η Χριστιανική κοινωνία, αποδίδοντας την παρουσία τους στον Μιθραϊσμό σε «πονηρά πνεύματα».

Κι αυτήν ακόμη την επισημότητα, εισήγαγαν  τα πονηρά πνεύματα στα «Μυστήρια του Μίθρα», έτσι θα ‘πρεπε να γνωρίζεις ότι κατά την μύηση στην θρησκεία αυτή χρησιμοποιούνται στην ιεροτελεστία, ψωμί, ένα κύπελλο νερό και  ένα είδος κειμένου,.  (Taylor, lxiii).

Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι μαζί με την Αιγυπτιακή θρησκεία, χρονολογούμενη 3000 χρόνια πριν από την υποτιθέμενη έλευση του Χριστού, η συμμετοχή στο ιερό γεύμα του ψωμιού και της μπύρας,  είναι συναφής με την λυτρωτική μεταθανάτια ζωή του θρησκευτικού ζηλωτή. Τέτοια ιερά γεύματα απαντώνται και σε άλλους προχριστιανικούς πολιτισμούς.

Μιθραισμός και Βάπτισμα Ανάσταση κλπ.

Πρόσθετα, στο βιβλίο του «περί ενστάσεως κατά των αιρετικών» ο εκκλησιαστικός πατέρας Τερτυλλιανός, (περίπου 160- περίπου 225)  αναγνωρίζει τις ομοιότητες μεταξύ Χριστιανισμού και Μιθραϊσμού, στην χρήση του Βαπτίσματος, το σημάδι πάνω στο μέτωπο, την ανάσταση, τον σταυρό κλπ. Όπως ο Μάρτυρας, απέδιδε αυτές τις ομοιότητες στον διάβολο, αντί να αναγνωρίσει ότι ο Χριστιανισμός τις πήρε από τον Μιθραϊσμό.

Κεφάλαιο XL Δεν υπάρχει καμμιά διαφορά στο πνεύμα της ειδωλολατρίας και τις αίρεσης. Στις τελετουργίες της ειδωλολατρίας ο Σατανάς εμιμήτο και διέστρεφε τις Ιερές οδηγίες των παλαιών Γραφών. Οι Χριστιανικές Γραφές  παραποιούνται από αυτόν, σε διαστροφές διάφορων αιρέσεων.  

Το ερώτημα θα προκύψει, Από ποιόν θα ‘πρεπε θα ερμηνευθεί το πνεύμα των κειμένων ώστε να παραχθούν αιρέσεις; Από τον διάβολο φυσικά ο οποίος σχετίζεται με εκείνα τα τεχνάσματα του διαστρέφουν την αλήθεια, και ο οποίος μέσω μυστικών λατρειών των ειδώλων του,  ανταγωνίζεται ακόμη και τις ουσιαστικές πλευρές των θείων Μυστηρίων. Βαπτίζει επίσης κάποιους που είναι, πιστοί και ακόλουθοι του. Υπόσχεται την απαλλαγή από τις αμαρτίες με μια ωοτόκο κότα (τις ιδιοκτησίας του), και αν δεν με απατά  η μνήμη μου, ο Μίθρας εκεί (στο βασίλειο του Σατανά), βάζει σημάδια στα μέτωπα των στρατιωτών του. Γιορτάζει επίσης την αρτοκλασία,  και προβάλει μια εικόνα ανάστασης και στέφεται μπροστά από ένα ξίφος Τι άλλο μπορούμε να πούμε για τον περιορισμό (του Σατανά) σε έναν μόνο γάμο που επιβάλλει στους Αρχιερείς του; Αυτός επίσης έχει τις παρθένες του και τους εγκρατείς του. Ας υποθέσουμε ότι στρέφουμε την προσοχή μας στις προλήψεις του Νούμα Πόμπλιους.και ας λάβουμε υπ’ όψιν τα ιερατικά του αξιώματα, τα κοσμήματα, τους περιδέσμους  τα προνόμια, τις υπηρεσίες του θυσιαστηρίου, τα όργανα και τα σκεύη των αυτών των θυσιών και τις περίεργες λατρείες τους εξαγνισμούς και τους όρκους. Δεν είναι ξεκάθαρο σ’ εμάς ότι ο διάβολος μιμείται την πασίγνωστη κατήφεια  του Ιουδα»ϊκού Νόμου; Γι’ αυτό, εφόσον δείχνει τόσο ζήλο στο να εμφανίζει μέσα στα ειδωλολατρικά του κατασκευάσματα, τα χαρακτηριστικά του τυπικού των Χριστιανικών Μυστηρίων, ακολουθώντας φυσικά, το ότι τα ίδια όντα ακολουθούν τους ίδιους μύθους,  να είναι φυσικό να αφοσιώνεται και να επιτυγχάνει  να προσαρμόσει το ασεβές του πιστεύω στα γραπτά των Ιερών πραγμάτων και των Χριστιανικών αγίων

Εδώ ο Τερτυλλιανός αναγνωρίζει την ομοιότητα μεταξύ του Μιθραϊσμου, και του Παγανισμού γενικά με τον Χριστιανισμό, χρησιμοποιώντας σαν παράδειγμα κάποιες λατρείες που χρονολογούνται πίσω στον υποτιθέμενο χρόνο του θρυλικού Ρωμαίου Βασιλειά Νούμα Πόμπλιους (753-673 πκχ) κοντά οκτώ αιώνες πριν την κοινή μας εποχή.

   Ακόμη, ο Εκκλησιαστικός Πατέρας ισχυρίζεται ότι αυτές οι ομοιότητες, είναι μίμηση του Ιουδαϊκού Νόμου, ότι «ο Σατανάς έχει μιμηθεί και διαστρέψει του Ιερούς θεσμούς» των «παλαιότερων Γραφών» και της Πεντατεύχου. Όπως εκτέθηκε μη-Ιουδαίοι δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν από ανάγνωση αυτά τα πράγματα. Έτσι οφείλει να είναι προφανώς ο πανταχού παρών, πάνσοφος και παντοδύναμος διάβολος, ο οποίος μονίμως κερδίζει τον Θεό.

Στο «επί του Βαπτίσματος» ο Τερτυλλιανός (5)περιγράφει το βάπτισμα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά επιμένει ότι αυτό είναι επίσης διαβολικό.

«Το λοιπόν, αλλά τα Έθνη, τα οποία είναι εντελώς ξένα προς την κατανόηση των πνευματικών δυνάμεων, αποδίδουν στα είδωλά τους το μούσκεμα με νερό με την ίδια αποτελεσματικότητα». Έτσι κάνουν αλλά εξαπατούν τους ευατούς τους, με νερά που είναι ορφανά. Για πλύσιμο είναι το κανάλι μέσα στο οποίο μυούνται για κάποιες ιερές λατρείες κάποιων διαβόητων Μίθρα και Ίσιδας. Και οι ίδιοι θεοί τιμούνται με το λούσιμο. Επιπλέον, με το να περιφέρουν νερό και να το πιτσιλάνε (ραίνουν) εξαγνίζουν αγροκτήματα, σπίτια, ιερά και ολόκληρες πόλεις. Σε όλα τα δρώμενα, στους Απολλώνιους και Ελευσίνιους αγώνες, βαπτίζονται.  Και αυτοί υποθέτουν ότι το αποτέλεσμα της πράξεώς τους που είναι η αναγέννηση και το ξαλάφρωμα των ποινών εξ αιτίας του αδικήματος της συκοφαντίας. Μεταξύ των αρχαίων επίσης, οποιοσδήποτε έχει κηλιδωθεί από την πράξη του φόνου, συνήθιζε να προσφεύγει στην αναζήτηση του εξαγνισμού μέσω των υδάτων. Έτσι εάν η ίδια η φύση των υδάτων,  στα οποία βρίσκεται το κατάλληλο υλικό για το ξέπλυμα, οδηγεί τους ανθρώπους στην κολακεία του ίδιου τους του εαυτού με μια πίστη σε οιωνούς εξαγνισμού, πόσο περισσότερο αληθινή θα καταχτούσαν τα νερά αυτήν την υπηρεσία μέσω του αληθινού θεού δια του οποίου έχει εγκαθιδρυθεί η ίδια τους η φύση; Κατανοώντας αυτό το γεγονός αναγνωρίζουμε εδώ επίσης τον ζήλο του διαβόλου στο να αντιτίθεται  στα πράγματα του θεού ενώ τον βρίσκουμε επίσης να ασκεί το βάπτισμα στους υποτακτικούς τους.

Προφανώς, το βάπτισμα, τόσο εκτεταμένα πραγματευόμενο, ήταν στην ημερήσια διάταξη πολύ πριν ο Χριστιανισμός έχει μια οποιαδήποτε επιρροή. Πράγματι το βάπτισμα είναι μια προ-Χριστιανική τελετουργία, που απαντάτο από την Ινδία μέχρι την Αίγυπτο,   πηγαίνοντας χιλιάδες χρόνια πίσω. Πως λοιπόν το πήρε ο Μιθραϊσμός από τον χριστιανισμό;

Θρησκευτικό σημάδι στο μέτωπο

Μια άλλη διαβολική ενόχληση προς τους Χριστιανούς απολογητές ήταν το Μιθραϊκό σημάδι στο μέτωπο, μια τελετουργία όμοια μ’ αυτήν του καθολικισμού.  Στο Ροζάριο (de coroma) ο Τερτυλλιανός σχολιάζει πάνω στη «μίμηση του μαρτυρίου» ως επίσης και το στέμμα και το σημάδι του Μιθραισμού και λέει:

Ας δώσουμε σημασία στα εργαλεία του διαβόλου, o οποίος συνήθιζε να πιθηκίζει κάποια θεϊκά πράγματα, χωρίς κανένα άλλο σχέδιο παρά, με την πίστη των υπηρετών του, για να μας καταδικάσει στην ντροπή.

Το σημάδι στο μέτωπο σαν δείγμα θρησκευτικού σεβασμού, είναι γνωστό πως χρησιμοποιείται στην Ινδία από Χιλιετίες.  Ακόμη και στην Βίβλο καταγράφεται πως ο Ιουδαίος προφήτης Ιεζεκιήλ (9.4) ως σημειωτής των μετώπων των «δικαίων».

 και ειπεν προς αυτον διελθε μεσην την ιερουσαλημ και δος το σημειον επι τα μετωπα των ανδρων των καταστεναζοντων και των κατωδυνωμενων επι πασαις ταις ανομιαις ταις γινομεναις εν μεσω αυτης

 Λαμβανομένου υπ’ όψιν του Χριστιανικού σημαδιού, ο ειδικός επί των αρχαίων Χριστιανικών μνημείων Rev. Dr. John P. Lundy γράφει:

Ο σταυρός που σημαδεύεται στα μέτωπα των ανδρών των Ιεροσολύμων, αυτών που επρόκειτο να σωθούν από την καταστροφή, την εποχή του Ιεζεκιήλ, ήταν γι’ αυτό ένα Ταυ. Έμπαινε σαν σφραγίδα σε βαρύτιμα έγγραφα, νομίσματα, στους λαιμούς των καμήλων και σε αντικείμενα των αλόγων. Ήταν κεντημένο πάνω σε ρούχα,  και με διάφορους άλλους τρόπους χρησιμοποιούταν πριν την Χριστιανική περίοδο, σαν σύμβολο ιδιοκτησίας ασφάλειας και σοβαρών συμφωνιών.

Η λέξη του ¨σημαδιού» ήταν στα Εβραϊκά   ו ή ταυ, εκφράζοντας το Τα ή ταυ των Ελλήνων . Και τα δύο αλφάβητα προήλθαν από το Φοινικικό όπου το γράμμα «Τα» ήταν το Χ.

Σχετικά με το Ιουδαϊκό σημάδι , η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια ("Cross," 4.519) γράφει:

 

Έτσι το σύμβολο του σταυρού εμφανίζεται στον Ιεζεκιήλ σύμφωνα με τον Άγιο Ιερεμία και άλλους πατέρες, ως ένα σοβαρό σύμβολο του σταυρού του Χριστού— «σημάδι Ταυ  πάνω στα μέτωπα των ανθρώπων που αναστενάζουν» Το μόνο άλλο σύμβολο που εμφανίζεται στην παλιά διαθήκη, είναι το ορειχάλκινο φίδι στο Βιβλίο των Αριθμών, (xxi, 8-9) Ο ίδιος ο Χριστός έτσι ερμήνευε τα χωρία « ¨Όπως ο Μωυσής σήκωσε πάνω το φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει και ο γιός του ανθρώπου να σηκωθεί». (Ιωαν, iii, 14). Ο Ψαλμωδός προλέγει το τρύπημα των χεριών και των ποδιών (Ψαλ. xxi. 17).

Παρ’ όλα αυτά, παρά την παρουσία του στον Ιουδαϊσμό, σε ένα άρθρο με τίτλο Η Λατρεία του Ανίκητου Ήλιου (Sol Invictus) ένα Προτεσταντικό website διαμαρτύρεται ότι το σημάδι του Σταυρού αντιπροσωπεύοντας  ένα Μιθραικό τελετουργικό το οποίο βρίσκει με ειρωνικό τρόπο τον δρόμο του στον Χριστιανισμό είναι από μόνο του Σατανικό,.

Μετά το βάπτισμα στα Μυστήρια του Μίθρα, ο μύστης σημαδευόταν με το σημάδι στο μέτωπο. Το σημάδι του Σταυρού σχηματισμένο από τον εκλειπτικό και  ουράνιο ισημερινό ήταν ένα από τα σημάδια του Μίθρα.

Δεν υπάρχει Βιβλική αναφορά για την παρουσία Μιθραϊκών τελετουργικών, η οποία είναι η λατρεία του Σατανά, στην λατρεία του Θεού του Αβραάμ του Ισαάκ και του Ιακώβ, του Δημιουργού του Ουρανού και της Γης. Αυτό είναι μια σατανική σκευωρία για να κρυτεί η παραβίαση των νόμων του Θεού κάτω  τον τίτλο του «Χριστιανισμού».  

Ενώ ο συγγραφέας εύχεται να αμαυρωθούν όλες οι Θρησκείες εκτός από τον φανταστικό «αγνό Χριστιανισμό», παρ’ όλα αυτά ισχυρίζεται ότι ο Χριστιανισμός, ή ο καθολικισμός συγκεκριμένα, πήραν από τον Μιθραϊσμό και όχι αντίστροφα. Προφανώς ο σταυρός θα έχει αντιγραφεί από τους Χριστιανούς, καθώς είναι ένα ιερό σύμβολο που προηγείται της Χριστιανικής εποχής κατά αιώνες και χιλιετίες. Στην πραγματικότητα ο Σταυρός ήταν το Παγκόσμιο σύμβολο της ζωής και της αθανασίας καθώς επίσης και του Θεού ήλιου, πέρα για πέρα συμβατού με τον Μίθρα.

Στο Κατά Κέλσου ο εκκλησιαστικός πατέρας Ωριγένης, (184/185-253/254) μεταφέρει τα λόγια του Κέλσου που σχετίζει τα Μιθαικά Μυστήρια τα οποία περιλαμβάνουν τις κινήσεις τις ψυχής μέσω των επτά ουράνιων σφαιρών. Αυτή η ουράνια ψυχο-καθαρτήρια «σκάλα» ξεκινά από τον μολυβένιο Κρόνο και καταλήγει στον χρυσό Ήλιο. Η Περσική θεολογία, λέει ο Ωριγένης, περιλαμβάνει επίσης «μουσικά βασίλεια». Από την καταδίκη του Κέλσου από τον Ωριγένη, συνάγεται ότι ο Κέλσος συνέκρινε τον Μιθραϊσμό με τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό,  κατηγορώντας προφανώς τους δύο τελευταίους για αντιγραφή της Περσικής Θρησκείας. Στο Βιβλίο 6 ο Ωριγένης λέει:  

Όσο για τα Μυστήρια του Μίθρα αυτά δεν φαίνεται να είναι πιο φημισμένα μεταξύ των Ελλήνων, από ότι τα Ελευσίνια ή τα Αιγίνια, όπου τα άτομα μυούνται σε τελετουργίες της Εκάτης. Αλλά εάν αυτός (ο Κέλσος) πρέπει να εισάγει βαρβαρικά μυστήρια και την εξήγησή τους, όχι κατά προτίμηση εκείνων των Αιγυπτίων, τα οποία βρίσκονται σε υψηλή εκτίμηση από πολλούς, ή εκείνα των Καππαδόκιων αφιερωμένα στην Κομενία Άρτεμη, ή εκείνα των Θρακών,ή ακόμη εκείνα των ίδιων των Ρωμαίων, οι οποίοι μυούν τα ευγενέστερα μέλη της συγκλήτου; Αλλά αν αυτός κρίνει ανάρμοστο να κάνει μια σύγκριση με οποιοδήποτε απ’ αυτά, επειδή δεν του παρέχουν καμιά συνδρομή στο να κατηγορήσει Ιουδαίους και Χριστιανούς, γιατί δεν θεωρεί επίσης ανάρμοστο το να επικαλείται  το παράδειγμα των Μυστηρίων του Μίθρα;

Οὐ γὰρ δοκεῖ παρ΄ Ἕλλησιν εἶναι ἐξαίρετα τὰ τοῦ Μίθρου παρὰ τὰ Ἐλευσίνια ἢ τὰ παραδιδόμενα τοῖς ἐν Αἰγίνῃ μυουμένοις τὰ τῆς Ἑκάτης. Τί δὲ μᾶλλον εἴπερ βαρβαρικὰ ἐβούλετο μυστήρια ἐκτίθεσθαι μετὰ τῆς διηγήσεως αὐτῶν͵ οὐ μᾶλλον τὰ Αἰγυπτίων͵ ἐν οἷς πολλοὶ σεμνύνονται͵ ἢ τὰ Καππαδοκῶν περὶ τῆς ἐν Κομάνοις Ἀρτέμιδος ἢ τὰ Θρᾳκῶν ἢ καὶ τὰ Ρωμαίων αὐτῶν͵ τελούντων τοὺς εὐγενεστάτους τῶν ἀπὸ τῆς συγκλήτου βουλῆς; Ἀλλ΄ εἰ ἄκαιρον αὐτῷ ἔδοξεν ἐκείνων τι παραβαλεῖν ὡς μηδαμῶς συμβαλλόμενον εἰς τὴν Ἰουδαίων ἢ Χριστιανῶν κατηγορίαν͵ πῶς οὐχὶ τὸ αὐτὸ ἄκαιρον καὶ ἐπὶ τῆς ἐκθέσεως τῶν Μιθραϊκῶν αὐτῷ ἐφαίνετο;

Κατά ειρωνικό τρόπο, ο παραγωγικός και σημαίνων Ωριγένης— θεωρούμενος ένας από τους πιο μορφωμένους πρώιμους απολογητές, καταδικάστηκε αργότερα ως ένας «αιρετικός» ενώ ακόμη και σήμερα η εκκλησία χρησιμοποιεί τα γραπτά του για κερδίσει πιστούς

Ένας άλλος πρώιμος Χριστιανός συγγραφέας που γράφει για παρεμφερή στοιχεία που απαντώνται στον Χριστιανισμό και τον Παγανισμό, και αποδίδει αυτές τις ομοιότητες στον διάβολο, ήταν ο Ιούλιος Φίρμικος Ματερνός (4^ος αιώνας). Είναι φανερό από τις αντιδικίες του Φίρμικου στο      De Errore profanarum religionum (4) (Περί των λαθών των παγανιστικών θρησκειών)  ότι αυτός πιστεύει ότι τα μυστήρια φανερώθηκαν πρόωρα από τον διάβολο. Με άλλα λόγια αυτός πρόσμενε τον Χριστιανισμό.

Στην τελική είναι ότι ο Μιθραισμός με την μια μορφή ή την άλλη,  προυπήρξε για αιώνες πριν την αρχή της χρονολογίας και προηγείται χρονολογικά του Χριστιανισμού. Η διένεξη για το  ότι πολλές από τις «βιογραφικές» λεπτομέρειες αποδιδόμενες στον Ιησού Χριστό στην καινή Διαθήκη αντιπροσώπευαν χαρακτηριστικά παλαιότερων θεών όπως ο Μίθρας επαληθεύεται από τις δηλώσεις διαφωνίας των πρώτων Χριστιανών πατέρων ότι ο διάβολος ανέμενε την έλευση του Ιησού Χριστού, ως υποτίθεται ότι προέλεγαν οι Ιουδαϊκές Γραφές και οδήγησαν του Παγανιστές να μιμηθούν αυτόν τον Ιουδαϊκό Μεσσία στο στους δικούς τους θεούς και θεές.     

Βιβλιογραφία

"The Cult of Sol Invictus." www.sabbathcovenant.com/doctrine/cult_of_sol_invictus.htm
Roberts, Alexander, et al. eds. Ante-Nicene Christian Library, vols. 2 & 15. Edinburgh: T. & T. Clark, 1870.
  --Ante-Nicene Fathers, vols. 1 & 4. Buffalo: The Christian Literature Publishing Company, 1885.
  --Ante-Nicene Fathers, vol. 3. Buffalo: The Christian Literature Publishing Company, 1887.
Lundy, John P. Monumental Christianity. New York: J.W. Bouton, 1876.
Taylor, J. The True Doctrine of the Holy Eucharist. London: Longman, Brown, Green & Longmans, 1855.

Διαβάστε ακόμη

Mithra: The Pagan Christ
Was Mithra's Mother a Virgin?