Και τι είναι η Αναγέννηση; Μα τι άλλο εκτός από το να ξαναγράψουμε τους μύθους μας και να ξαναερμηνεύσουμε τις αλληγορίες μας. Λειτουργίες που δεν μπορούν να ευοδωθούν με έναν στρατό μαυροφόρων πάνω από το κεφάλι μας. Για να τους ξεφορτωθούμε αρκεί να τους στερήσουμε την πηγή της δύναμής τους, ρίχνοντας φως στα πανάρχαιά τους ψέματα. Την ιστορικότητα του Χριστού, την εσχατολογική ανάσταση των σωμάτων, την αιώνια κόλαση/ τιμωρία μιας στιγμιαίας απειθαρχίας και μερικές ακόμη ανυπόστατες τερατολογίες. Αν γίνουν αυτά δεν θα τολμούν πλέον να έχουν λόγο για την κοινωνική, οικογενειακή και σεξουαλική μας ζωή και μοιραία θα καταστούν άχρηστοι σ’ αυτούς που εδώ και αιώνες χρησίμευαν σαν εργαλείο άσκησης τρόμου και καταπίεσης.

Οι νυχτερινοί να φεύγουν, αλλάζουμε βάρδια. Δεν ξέρουμε ποιοι θα είναι οι καινούργιοι. Το πρόβλημά μας δεν είναι αυτοί. Είναι το μικρό δημιουργικό κενό, ο μετεωρισμός ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, είναι αυτό που, εν τέλει, πυροδοτεί την θρυαλλίδα της Ιστορίας.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Ο Χριστός είναι μυθοπλασία (1997)

Το κείμενο είναι του διαπρεπούς θεολόγου με τον οποίον είμαστε και συνομήλικοι. Πιστεύω ότι θα αρέσει. Έβαλα και μπόλικα links Robert M. Price
 Θυμάμαι ένα συγκεκριμένο βιβλίο με κόμικς του Υπέρ παιδιού στο οποίο το ατσάλινο παιδί ανακαλύπτει με κάποιον τρόπο ότι στο μέλλον, αυτός θεωρείται μυθικός όπως ο Πήτερ Παν και ο Σάντα Κλάους.  Προσβεβλημένος από αυτήν την τροπή των γεγονότων, πετά ταχύτερα από το φως εισέρχεται στο μέλλον και το διορθώνει. Κάνει κάμποσα υπερ-κατορθώματα και δικαιώνεται, κι επιστρέφει. Έτσι το υπερ παιδί καταλήγει γελώντας τελευταίο-ή όχι;