Και τι είναι η Αναγέννηση; Μα τι άλλο εκτός από το να ξαναγράψουμε τους μύθους μας και να ξαναερμηνεύσουμε τις αλληγορίες μας. Λειτουργίες που δεν μπορούν να ευοδωθούν με έναν στρατό μαυροφόρων πάνω από το κεφάλι μας. Για να τους ξεφορτωθούμε αρκεί να τους στερήσουμε την πηγή της δύναμής τους, ρίχνοντας φως στα πανάρχαιά τους ψέματα. Την ιστορικότητα του Χριστού, την εσχατολογική ανάσταση των σωμάτων, την αιώνια κόλαση/ τιμωρία μιας στιγμιαίας απειθαρχίας και μερικές ακόμη ανυπόστατες τερατολογίες. Αν γίνουν αυτά δεν θα τολμούν πλέον να έχουν λόγο για την κοινωνική, οικογενειακή και σεξουαλική μας ζωή και μοιραία θα καταστούν άχρηστοι σ’ αυτούς που εδώ και αιώνες χρησίμευαν σαν εργαλείο άσκησης τρόμου και καταπίεσης.

Οι νυχτερινοί να φεύγουν, αλλάζουμε βάρδια. Δεν ξέρουμε ποιοι θα είναι οι καινούργιοι. Το πρόβλημά μας δεν είναι αυτοί. Είναι το μικρό δημιουργικό κενό, ο μετεωρισμός ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, είναι αυτό που, εν τέλει, πυροδοτεί την θρυαλλίδα της Ιστορίας.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Συνεισφορά στα ΙΖ Παύλεια


Ένα μικρό ιστορικό

Είχα πεί πως φέτος δεν θα συνεισφέρω στον θεσμό των Παυλείων. Τι θα είχα άλλωστε να πώ; Συμμετείχα, με τον δικό μου, έστω, τρόπο στα 13α και 14α Παύλεια .  Έδωσα την άποψή μου για την ανύπαρκτη ιστορικότητα του Ιησού, παρείχα στοιχεία  για την άποψη που είχε ο Παύλος για τον Ιστορικό Ιησού στην προς Γαλάτας επιστολή του (ανύπαρκτο τον θεωρούσε και αυτός) και διερεύνησα το πόσο «σάρκα και οστά» είχε ο ίδιος ο Παύλος.