Λαϊκό ή θεοκρατικό μοντέλο διοίκησης;

Τις προάλλες βρέθηκα σε μια παρουσίαση των οικονομικών, κατ’αρχήν, σχέσεων Εκκλησίας και Κράτους που διοργάνωνε μια πρωτοβουλία πολιτών. Στην πορεία διαπίστωσα επρόκειτο για μια επιφανειακή προσέγγιση.  Ίσως γιατί οι διοργανωτές  είχαν κάποιες πολιτικές φιλοδοξίες που λειτούργησαν σαν έρμα στην ελευθερία του λόγου τους. Ίσως και όχι.

Έτσι αφού έδωσαν μια σειρά από στοιχεία που αφορούσαν στο ποσό με το οποίο συνεισέφερε η εκκλησία στην διαμόρφωση των κρατικών εσόδων (12,000,000 €!), στην παράθεση καταστάσεων που αφορούσαν στον θρησκευτικό όρκο και την ανεξιθρησκία, ανέφεραν πως αυτοί δεν είναι εναντίον της εκκλησίας.

Εγώ όμως ήμουν, δεν το έκρυψα και είπα την άποψή μου. Ότι δηλαδή η θρησκεία δεν είναι παρά ένα εργαλείο άσκησης πολιτικής εξουσίας. Ως εργαλείο διατίθεται από τους κατόχους του, που είναι ο κλήρος, στους διαχειριστές της εξουσίας. Αυτό κάνει την επιλογή ενός μη λαϊκού κράτους πράξη πέρα για πέρα πολιτική. Έτσι όταν άρχισα να εκθέτω τον πολιτικό/εξουσιαστικό ρόλο της εκκλησίας τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν μια ποιο πραγματιστική και λίγο αμήχανη για τους διοργανωτές διάσταση.

Τι θεωρώ σαν προϊόν που η εκκλησία διαχρονικά διαθέτει προς την εξουσία.

1.   Ένα ισχυρό δίκτυο πληροφοριών μέσω του εξομολογητηρίου. Ένας πνευματικός μπορεί μέσα σε ένα απόγευμα να μάθει τι γίνεται και τι κυοφορείται σε μια πόλη του μεγέθους της  Βέροιας. Φυσικά τις πληροφορίες θα τις μεταβιβάσει στους προϊσταμένους του και αυτοί θα τις διαπραγματευτούν κατάλληλα.

2.   Την δύναμη άμβωνα να διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Ένα ακροατήριο που το έχεις κρατήσει όρθιο όποτε και όσο θέλεις που το έχεις φλομώσει στο λιβάνι, το έχεις κατατρομάξει με τον επικείμενό του θάνατο, το έχεις γεμίσει με ενοχές λέγοντας του καμιά πενηνταριά φορές ότι είναι αμαρτωλό και τρισάθλιο εύκολα το στρέφεις εκεί που θέλεις.

3.   Την χειραγώγηση της σεξουαλικότητας. Αγνότητα, εγκράτεια και αγαμία είναι έννοιες που έχουν αναχθεί σε αρετές για τις οποίες ο κλήρος έδινε και δίνει θηριώδεις μάχες, γνωρίζοντας, από πρώτο χέρι, τις παράπλευρες απώλειές τους. Η σεξουαλική διαστροφή αποτέλεσμα και εργαλείο αυτής της μάχης είναι ένα ακόμη εμπόρευμα που παράγει και πουλά η εκκλησία.

4.   Την παραγωγή εχθρών. Από τους παγανιστές του 4^ου αιώνα, στους αιρετικούς όλου του μεσαίωνα, στις «μάγισσες» του αμερικάνικου εποικισμού και τους άθεους κομμουνιστές της νεότητάς μου η εκκλησία στοχοποιεί και συνθλίβει εργολαβικά ομάδες ανθρώπων.

Τα παραπάνω είναι αρκετά να πείσουν ότι η εκκλησία είναι ένα πολιτικό εργαλείο ένα εργαλείο άσκησης εξουσίας και η θρησκεία ο ιδεολογικός μανδύας της. Απέδωσε στην ψυχρή περίοδο του Μεσαίωνα, όταν η βάση της τροφικής αλυσίδας, οι δουλοπάροικοι, όφειλαν να μείνουν δεμένοι στα χωράφια τους. Τότε ο Χριστιανισμός είχε την μορφή ενός μπρουτάλ Καθολικισμού. Όταν χρειάσθηκε να στηρίξει την αποικιοκρατία  βιομηχανική κοινωνία έγινε πρεσβυτεριανισμός, κι όταν χρειάσθηκε να στηρίξει την βιομηχανική επανάσταση και την συσσώρευση έγινε καλβινισμός. Αυτά τα κόλπα δεν είναι μονοπώλιο του Χριστιανισμού. Από τον  Ιουδαϊσμό, το Ισλάμ, τον  Τεκτονισμό της Ευρώπης μέχρι και τον Ινδουισμό τον Βουδισμό τον Σιντοϊσμό της Ανατολής και την Σαΐεντολογία του Νέου Κόσμου το concept  είναι ίδιο.

Αλλά ας δούμε, χρειάζεται η εξουσία σήμερα την θρησκεία;

   ·   Θέλει έναν στρατό εξομολόγων όταν έχει μηχανές και επιστημονικό προσωπικό που παρακολουθεί τα πάντα αλλά και τις τάσεις των γεγονότων αυτόματα;

   ·   Χρειάζεται τον άμβωνα όταν μπορεί να μπει καθημερινά στα σαλόνια και τις κουζίνες του κάθε νοικοκυριού μέσω ενός στρατού καλοντυμένων, καλοθρεμμένων και μορφωμένων διαμορφωτών της κοινής γνώμης τους οποίους μάλιστα ονομάζει και δημοσιογράφους;

   ·   Χρειάζεται κηρύγματα για ελέγξει την σεξουαλικότητα όταν αυτό το πράττει εύκολα και αποδοτικά μέσω της βιομηχανίας της πορνογραφίας;

   ·   Και εν τέλει της λείπουν τα κηρύγματα εχθροφιλίας όταν μπορεί (και το κάνει αδίστακτα) να γεμίσει τους δρόμους με ξένους, πεινασμένους άρα και εμπαθείς,ζητώντας τους ντόπιους όχι μόνο να τους ανεχθούν αλλά και να τους συντηρήσουν;

Κάπου εκεί τους είδα να φαγουρίζονται. Σταμάτησα γιατί είχα γίνει ενοχλητικός.

Παρ’ όλα αυτά οι συλλογισμοί οφείλουν να συνεχισθούν. Αν τα πράγματα δεν τεθούν σ’ αυτή τη βάση ούτε καν ένα  οικονομικό lifting σχέσεων Εκκλησίας – Κράτους δεν θα μπορέσει να επιτευχθεί.  Όσο οι καρποί της εκκλησίας βρίσκουν αγοραστές, τόσο αυτή θα πλουτίζει. Και φυσικά δεν θα πληρώνει τσακιστή δεκάρα  για φόρους.

Ο πυρήνας του αιτίου της θρησκείας δεν είναι ο Θεός. Θρησκείες χωρίς θεό υπάρχουν χωρίς θάνατο όμως όχι. Ο φόβος του θα υπάρχει πάντα, κάθε εποχή θα δίνει τις απαντήσεις της και κανείς άνθρωπος ποτέ δεν θα μάθει αν αυτές είναι σωστές. Απλά γιατί ακόμη και αν τις μάθει τότε δεν θα είναι πια άνθρωπος. Τι θα είναι; Μακάρι να ήξερα.

Αυτό που μένει λοιπόν δεν είναι παρά η επιλογή του πολιτεύματος. Το μοτίβο πάνω στο οποίο  θα κτίσουμε το μέλλον μας. Η επιλογή του τρόπου που θα ζούμε την καθημερινότητά μας.

Ο τρόπος με τον οποίο θέλοντας και μη ζούσαν και θα ζουν οι άνθρωποι εξαρτάται άμεσα από  τις προκλήσεις στις οποίες θα καλούνται να απαντήσουν. Με βάση τις προβλέψεις των μελλοντικών προκλήσεων μπορούμε να δούμε πως θα θέλαμε ή θα ‘πρεπε να διαμορφώνεται η κοινή γνώμη, πως θα γίνονται σαφείς οι τάσεις, πως θα διαχειριζόμαστε την σεξουαλικότητά μας, πως θα αγαπάμε και πως θα μισούμε. Πως θα ορίζουμε το τι είναι δίκαιο ή άδικο. Από εκεί και πέρα τα άλλα θα έρθουν εύκολα.

Σ’ αυτό το ερώτημα απαντώ πως δεν έχω ιδέα. Δεν ξέρω τις προκλήσεις κι ούτε μπορώ να φαντασθώ τις απαντήσεις. Το πιθανότερο όμως είναι πως αυτές δεν περιέχουν την Θρησκεία μέσα.