Νέα έρευνα αποκαλύπτει κρυμμένη σχέση μεταξύ Ιησού και Ιωάννη Βαπτιστή

AchariaS

Πλησιάζουν χριστούγεννα και οι παντιότροποι άθεοι θα λυσσάξουν ακόμη μιά φορά αναφερόμενοι στον συμβολικό ή μυθολογικό ή ακόμη και αστολογικό Ιησού. Αυτά τα χριστούγεννα, αυτό το Ηλιοστάσιο αν θέλετε, δεν θα μπω στο παιχνίδι. Έξω από το ότι η ενασχόληση με τον Μυθικό Ιησού έχει γίνει μπανάλ, δεν έχω και τίποτε άλλο να πω. Αντίθετα με απασχόλησε μιά άλλη φάτσα των ημερών. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος που γιορτάζει στις 7 Ιανουαρίου αλλά και στις 24 Ιουνίου σαν Αι Γιάννης ο Κλήδωνας.
Μετέφρασα ένα κείμενο της ΑchariaS και το μεταφέρω μαζί με όλα του τα σουσούμια. (Εικόνες και links) Το Αγγλικό βρίσκεται εδώ

 

Νέα έρευνα αποκαλύπτει κρυμμένη σχέση μεταξύ Ιησού και Ιωάννη Βαπτιστή

Η βιβλική ιστορία του Ιησού Χριστού και του μυστηριώδους Ιωάννη Βαπτιστή εντυπωσιάζει εκατομμύρια ανθρώπους για 2000 περίπου χρόνια. Η διήγηση έχει επίσης μπερδέψει τους μελετητές εξ αιτίας των υπερφυσικών και μυστικιστικών παραδοξολογιών, που περιλαμβάνουν  το μοτίβο της υπόκωφης φωνής του Θεού Πατέρα από τον ουρανό και ένα μαγικό περιστέρι να αιωρείται πάνω απ’ τον βαπτιζόμενο Χριστό. Όπως ο Ιησούς και οι εγγύτεροί του μαθητές, έτσι και ο Ιωάννης Βαπτιστής λείπει από τις σύγχρονες ιστορικές καταγραφές, και τα αποδεικτικά στοιχεία τον θέλουν μυθικό αρχέτυπο και όχι ιστορικό πρόσωπο. Αυτή ή «μυθικιστική» όψη επιτρέπει το ξετύλιγμα του μυστηρίου που περιβάλει αυτή την περίεργη φυσιογνωμία και την σχέση της με τον Ιησού όπως αυτή απεικονίζεται στην Καινή Διαθήκη και αλλού.

Ο Ιωάννης δεν αποκαλείται μόνον βαπτιστής για τον ρόλο του στον εξαγνισμό του Χριστού, αλλά και «Πρόδρομος», καθώς προηγήθηκε του Ιησού ως προς τον χρόνο και την σπουδαιότητα, στήνοντας το σκηνικό του ερχομού του Μεσσία. Καταλήγουμε πως στον ρόλο του Βαπτιστή/Εξαγνιστή/Πρόδρομου δεν είναι μοναδικός, όπως δεν είναι ο μοναδικός που χρησιμοποιεί  το νερό  με σκοπό να μεταλαμπαδεύσει δικαιοσύνη και αγιότητα.

Ο Ωάννης και ο θεός των υδάτων

Πράγματι, σ΄εκείνη ακριβώς την περιοχή όπου ο Βαπτιστής λέγεται ότι άκμασε και όπου οι προχριστιανικές σέκτες τον σέβονταν περισσότερο από τον Ιησού, ανατολικά του Ιορδάνη στην Μεσοποταμία, εκεί λατρευόταν για χιλιάδες χρόνια ένας θεός των υδάτων με ποικίλα ονόματα, όπως Εα, Αντπα και Ουάννα. Πρακτικά, η Ελληνική απόδοση του υδάτινου Σουμερο-Βαβυλωνιακού θεού Ουάννα, Ωάννης, είναι ουσιαστικά η ίδια με το Ιωάννης στην Ελληνική έκδοση της Καινής Διαθήκης. Αυτή η αρχαία Βαβυλωνιακή θεότητα που πραγματεύτηκε λίγο πολύ διεξοδικά ο ιερέας Βερόσσος τον τρίο πχ αιώνα, που αντανακλά ως Ωάννης την συνεχιζόμενη σπουδαιότητα προς τους ανθρώπους του σημερινού Ιρακ, εκεί όπου λέγεται ότι εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια είχε αναδυθεί για να φέρει τον πολιτισμό από τον Περσικό Κόλπο.

Ο ρόλος του Ωάννη ως θεού των υδάτων είναι μια ακόμη ένδειξη της Ηλιακής του φύσης, καθώς ή ανάδυσή του από την Θάλασσα συνέβαινε το ξημέρωμα καθημερινά. Αυτήν την ηλιακή φύση οφείλουμε να έχουμε κατά νουν όσο πραγματευόμαστε την κατοπινή φυσιογνωμία του Ιωάννη του Βαπτιστή.

Μαντιανοί και Ναζορίτες

Οι λαοί της Μεσοποταμίας ήσαν ένθερμοι πιστοί του Ωάννη για πολλούς αιώνες, στην μετά Χριστόν περίοδο, κι όταν η αφοσίωσή τους εκχριστιανίστηκε, έγιναν γνωστοί ως «Μαντριανοί Χριστιανοί» από τον Βαβυλωνιακό Αραμαϊκό όρο mndaya, που σημαίνει «γνωστικός». Όπως η Καθολική Εγκυκλοπέδια λέει στο λήμμα Μανταεανοί/Μανδρεανοί επίσης γνωστούς ως «Ναζωρίνους»

« Ένα άλλο όνομα που βρίσκεται επίσης στα ιερά τους βιβλία είναι ότι από τους Σαμπιανούς (Sbya) το οποίο σημαίνει Βαπτιστές (sb για το βαπτίζω στα Συριακά και Αραμαϊκά)… Βασίζεται στην ανάδειξη της συγχνότητας του βάπτισης στους πιστούς αυτής της θρησκείας έτσι ώστε να αναφέρονται αναφέρονται από τους Πατέρες ως Ημεροβαπτιστές… Το όνομα, όμως, που περισσότερο συχνά χρησιμοποιούταν στην ιερή τους βιβλιογραφία ήταν αυτό των Ναζωριτών, naswraya το οποίο επίσης είναι συχνό στα Αραβικά (ενικός Nasrani πληθ. Nasâra) για τους Χριστιανούς. Η σύμπτωση είναι εντυπωσιακή, καθόσον οι Ναζωρίνοι δεν τείνουν προς τον Χριστιανισμό, αλλά μάλλον τον περιφρονούν και τον μισούν· ούτε τα δόγματά τους προδίδουν κάποια προσέγγιση προς τις Χριστιανικές πεποιθήσεις, εκτός ίσως αυτής της ύπαρξης ενός σωτήρα, αν και κάποιες από τις τελετές τους φέρουν μια επιπόλαια ομοιότητα με τα Χριστιανικά μυστήρια.»

Παρά τις προσπάθειες της ΚΕ να υποβαθμίσει την αλληλεπίδραση, αυτός ο συγκερασμός των θρησκευτικών κινημάτων φανερώνει προ Χριστιανικά Πιστεύω και λατρείες που μεταφέρθηκαν στον χριστιανισμό, σαν την εστίαση στο βάπτισμα, στο οποίο δόθηκε ιδιαίτερη προβολή μάσα στην Χριστιανική Κουλτούρα με τον έκδηλο σκοπό να ενσωματώσει αυτήν την πολύ σημαντική και ισχυρή σέκτα των Ναζωρίνων/Μαντρεανών την Χριστιανική πλέον εποχή, η φυσιογνωμία του σωτήρα, κεντρική σ’ αυτήν την διαδεδομένη σέκτα δεν ήταν ο Ιησούς αλλά, ενδιαφερόντως, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, η οποία προφανώς εκπροσωπούσε και πάλι την αρχαία λατρεία του Ωάννη.

Το Βάπτισμα διαμέσου των αιώνων

Το βάπτισμα δεν απεικονίζει μόνον τον αρχαίο μύθο αλλά και τις περασμένες τελετουργίες λουτρού, μιας παράδοσης που βρίσκεται σε πολλά μέρη για χιλιετίες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της τοποθεσίας που λέγεται ότι ζούσε ο Ιωάννης. Η παρουσία των λουτρών εξαγνισμού ανάμεσα σε αρχαιότητες ανά τον κόσμο, αντανακλά ακόμη  το βάθος και την σπουδαιότητα αυτής της λατρείας.

Έτσι , ο Όσιρις και ο Ανούβις αντιπροσώπευαν τις δύο ετήσιες ημιπεριόδους από ηλιοστάσιο σε ηλιοστάσιο. Οι δύο αδελφοί σκιαγραφούνται ως γεννημένοι κοντά στο θερινό ηλιοστάσιο

Όπως ανέφερα στο βιβλίο μου Υιοί του Ήλιου: Βούδας και Χριστός αποκεκαλυμμένοι, το βάπτισμα ήταν επομένως αρκετά κοινό μεταξύ των προχριστιανικών «ειδωλολατρών» και Ιουδαίων, όπως παραδέχεται η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια («Βάπτισμα»), η οποία ισχυρίζεται ότι ήταν «φυσικό και δηλωτικό»  να πλένεις το εξωτερικό ως συμβολισμό του «εσωτερικού εξαγνισμού»

Στην ΚΕ διαβάζουμε:

Η χρήση του καθαρτήριου ύδατος απαντάται μεταξύ των Βαβυλωνίων, Ασσυρίων, Αιγυπτίων, Ελλήνων, Ρωμαίων, Ινδουιστών και άλλων. Την κοντινότερη ομοιότητα  προς το Χριστιανικό βάπτισμα την βρίσκουμε σε μια μορφή Ιουδαϊκού βαπτίσματος, που γινόταν στους προσήλυτους, την οποία βρίσκουμε  στο Βαβυλωνιακό Ταλμουδ…

Καθώς αποκαλύπτεται στο Υπήρξε ο Μωυσής; Ο Μύθος του Ισραηλίτη Νομοθέτη, το Ιουδαϊκό ιερατείο πήρε  πολλές από τις τελετουργίες του από τους Βαβυλώνιους πρόγονους των Ισραηλιτών τους Αμορίτες οι οποίοι ζούσαν στην περιοχή που ήκμασε η λατρεία του  Ωάννη και προς την «ερήμο» του Βαπτιστή.

Ανούβις ο Εξαγνιστής

Μια άλλη αρχαία και σεβαστή θεότητα από την οποία προφανώς αποκτήθηκε ο γενεσιουργός μύθος για την εξιστόρηση του Ιωάννη του Βαπτιστή, είναι ο Αιγύπτιος χθόνιος θεός Ανούβις, ο οποίος καλείτο να εξαγνίσει ή να βαπτίσει τον Όσιρη με τον ίδιο τρόπο ως επί τω πολύ με τον οποίο απεικονίζεται ο Ιωάννης να βαπτίζει τον Ιησού. Ο ρόλος του Ανούβη ήταν να προετοιμάσει νεκρά άτομα στην μετάβασή τους στην άλλη ζωή., ένα ζωτικό στοιχείο για την Αιγυπτιακή θρησκεία. Σε πρώιμους καιρούς, ο νεκρός βασιλειάς ή φαραώ ήταν το επίκεντρο αυτής της λατρείας, θεωρούμενος ότι είναι ο ζων Ώρος στην Γή και ο Όσιρις στην άλλη ζωή. Στην καθαρτήρια αυτή τελετουργία, ο Ανούβις καταβρέχει τον Όσιρη, σε μια πράξη που διασφαλίζει την επέκεινα αθανασία και θέωση.

Francesco Albani (1578-1660)

Ο Βαβυλωνιακός θεός Ωάννης  ο βουτηχτής (Dipper),

 σκεπασμένος από τον πτερωτό θεό Ηλιο.

 (Αρχαίο Βαβυλωνιακό τεχνούργημα)

Αιγυπτιακός καθαρμός της μούμιας που ονομάζεται Όσιρις" 

(Αιγυπτιακή επιτύμβια εικόνα ιχνογραφημένη 

από τονJohn Gardner Wilkinson)  

Πραγματεύομαι λεπτομερειακά τον Ανούβη και τον Ιωάννη στο βιβλίο μου Ο Χριστός την Αίγυπτο, σύνδεση Όρου-Χριστού, που εμπλουτίζεται με εικόνες και αποδείξεις από αρχαία κείμενα. Ένα από τα κοινά χαρακτηριστικά, εκτός από  την πράξη του βαπτίσματος/εξαγνισμού,  είναι ότι ο Ανούβις είναι μια αποκεφαλισμένη ανθρώπινη φιγούρα με κεφάλι τσακαλιού, ενώ ένα  από τα τοτέμ του φοράει μια αποκεφαλισμένη προβιά τσακαλιού  Έτσι , το στοιχείο του αποκεφαλισμού, είναι κυρίαρχο στον μύθο του, όπως και την ιστορία του Βαπτιστού.

Τιτλοφορούμενο από τον φημισμένο Αιγυπτιολόγο  Alan Gardner " Το Βάπτισμα του Φαραώ".

αυτό το τεχνούργημα αναπαριστά τον τελετουργικό εξαγνισμό του ζώντος Αιγύπτιου βασιλειά 

ή "'Ωρου".(Αιγυπτιακό επιτοίχιο ανάγλυφο ιχνογραφημένο από τον  Alan Gardner)

Όπως επίσης πραγματεύομαι και το Χριστός στην Αίγυπτο μέχρι την στιγμή της σύνθεσης  της ευαγγελικής εξιστόρησης, η ελίτ της Ρώμης βυθιζόταν όλο και περισσότερο στην Αιγυπτιακή Θρησκεία και Μύθο, με τον ο Ανούβη να αναδεικνύεται σε έναν από τους πιο αγαπητούς θεούς της Αυτοκρατορίας. Έτσι, η ενσωμάτωση του μύθου και του ρόλου του ως βαπτιστή του σωτήρα έγινε σημαντική στην «παγκόσμια» θρησκεία

Ο χθόνιος και μεταθανάτιος θεός Ανούβις εξαγνίζει τον Όσιρη ή τον νεκρό.

(Αιγυπτιακό τεχνούργημα ιχνογραφημένο από τον Peter Renouf)

Ο Ιστορικός Ιωάννης στον Ιώσηπο;

Η συζήτηση ως εδώ έχει χρησιμεύσει για να αποδείξουμε ότι η φυσιογνωμία του Ιωάννη του Βαπτιστή βασίζεται στον μύθο και δεν εκπροσωπεί κάποιο  ιστορικό πρόσωπο. Η παρουσία του στα γραπτά του Ιουδαίου Ιστορικού Ιώσηπου δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα χρησιμεύει ως «απόδειξη» μιας ιστορικής εικόνας, καθώς η καταγραφή την Ιουδαϊκή Αρχαιολογία 18,5,2/116-119 είναι διαφορετική απ’ ότι παρουσιάζεται στην Καινή Διαθήκη.

Μια από αυτές τις διαφορές είναι ότι ο κομβικός θάνατος του Ιωάννη, ο οποίος στον Ιώσηπο δεν προέρχεται από τα χέρια της θετής κόρης του Ηρώδη Αντύπα, Σαλώμης, αλλά συμβαίνει στο φρούριο του Μαχαιρούντα στην Ιορδανία,. Όπως και η Φλαβιανή Μαρτυρία διασπά την διήγηση σχετικά με τον Πιλάτο, έτσι όλο το εδάφιο 18.5.2, είναι εμβόλιμο στην ανάλυση για τον Ηρώδη και τον Βιτέλειο, κάτι που αναγνωρίζεται εύκολα.

Στο επόμενο κεφάλαιο (Ιουδ. Αρχ.18.5.4), ο Ιώσηπος δίνει μια βαρετή καταγραφή των μελών της οικογένειας του Ηρώδη εξ αίματος και εξ αγχιστείας, παραθέτοντας μεταξύ των άλλων και την Σαλώμη. Στο σημείο αυτό θα μπορούσε κανείς φευγαλέα να σκεφτεί, ότι αν η ευαγγελική  αφήγηση ήταν πραγματική ιστορία, η αντίδραση του Ιώσηπου θα ήταν άμεση με την διήγηση ένος συμβάντος περισσής ωμότητας, καθώς ο άγιος άνδρας αποκεφαλίστηκε για χάρη ενός χορού μιας θετής κόρης. (Μάρκος 6:21-29).

Η υποτιθέμενη εκτίμηση του Ιωάννη ως «καλού ανθρώπου»  από τον Ιώσηπο, ενώ ο ίδιος ιστορικός χλευάζει άλλους ως «λαϊκούς ηγέτες» , «απατεώνες» και μάγους, όπως εγείρει υποψίες  χριστιανικής λαθροχειρίας.

  Γενικώς, όλα τα στοιχεία αναδεικνύουν αυτήν την  βιβλική φυσιογνωμία σε μυθικό χαρακτήρα και όχι ιστορικό πρόσωπο.

Ο Ιωάννης και ο Ιησούς σαν Ηλιακές Φυσιογνωμίες

Και οι δύο μυθικοί πρόδρομοι Βαπτιστές Ωάννης και Ανούβις, κατέχουν σημαντικά ηλιακά χαρακτηριστικά, ως τμήματα της αρχαίας και διαδεδομένης παράδοσης του «μεγάλου Θεού Ήλιοι» ή της ηλιακής λατρείας που απαντάται σε αναρίθμητους πολιτισμούς παγκόσμια. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο του Μύθου του Ανούβιδος είναι ο εναλλασσόμενος ρόλος του με τον αδελφό του Όσιρη, καθώς ο ένας ή ο άλλος απεικονίζονται  ως προκαθήμενες θεότητες η κάθε μια στο ηλιοστάσιό της.. Και οι δύο αδελφοί έχουν γενέθλια το θερινό ηλιοστάσιο, με τον ο Όσιρι να ανασταίνεται το χειμερινό ηλιοστάσιο, τότε που έλεγαν ότι γεννήθηκε ο «υιός» του ή το alter ego του, ο Ώρος.

Έτσι, ΄Όσιρις και ο Ανούβις αντιπροσωπεύουν τις δύο ετήσιες μεταξύ των ηλιοστασίων ημιπεριόδους , με τον Ανούβη ηλιακό ήρωα το εξάμηνο από το θερινό στο χειμερινό ηλιοστάσιο, ενώ με τον Όσιρι ως προκαθήμενη θεότητα από το χειμερινό στο θερινό. Υπό την άποψη αυτή, κατά την οποία όσο ο Ανούβις ο εξαγνιστής , εξασθένιζε, ο Όσιρις ο Βασιλεύς θα δυνάμωνε, παρουσιάζεται η πρωταρχική αρχαία αντίληψη της παρακμής στην πορεία προς τον χειμώνα μετά από την ακμή του καλοκαιριού με την αναγέννηση και την ανάπτυξη κατά το εξάμηνο από το χειμερινό προς  θερινό ηλιοστάσιο.

Το γεγονός ότι ο Ανούβις και ο Όσιρις συμβολίζουν τα ηλιοστάσια εξηγεί τους αινιγματικούς ρόλους των Χριστιανικών τους αντιστοίχων Ιωάννη και Ιησού. Καθώς λοιπόν δήλωσα με το  Αστροθεολογικό Ημερολόγιο, η ίδια αρχετυπική εποχική μετάβαση περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη, με τον Ιησού «Ήλιο της Δικαιοσύνη» (Μαλαχίας  4.2 καὶ ἀνατελεῖ ὑμῖν τοῖς φοβουμένοις τὸ ὄνομά μου ἥλιος δικαιοσύνης καὶ ἴασις ἐν ταῖς πτέρυξιν αὐτοῦ, καὶ ἐξελεύσεσθε καὶ σκιρτήσετε ὡς μοσχάρια ἐκ δεσμῶν ἀνειμένα.) να συμβολίζει την περίοδο  χειμώνα προς καλοκαίρι, ενώ ο Ιωάννης ο Πρόδρομος να προσωποποιεί τον εξάμηνο κύκλο θερινό ηλιοστάσιο προς  χειμερινό, εξηγώντας το μυστηριώδες χωρίο στο κατά Ιωάννη 3.30. (Ιω. 3,30 ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι).

Αυτός πρέπει να ανεβαίνει ενώ εγώ πρέπει  να κατεβαίνω.

Υπ΄αυτήν την ίδια άποψη, ο Ιωάννης «δεν ήταν το φώς αλλά ήρθε για να φέρει την μαρτυρία του φωτός» (Ιω 1.8 οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ᾿ ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός)

Παρότι η Βίβλος δεν προσδιορίζει τις ημερομηνίες γέννησης του Ιωάννη και του Ιησού, δηλώνει ότι οι συλλήψεις τους έχουν συμβεί με χρονική απόσταση έξη μηνών (Λουκ 1,36καὶ ἰδοὺ Ἐλισάβετ ἡ συγγενής σου καὶ αὐτὴ συνειληφυῖα υἱὸν ἐν γήρει αὐτῆς, καὶ οὗτος μὴν ἕκτος ἐστὶν αὐτῇ τῇ καλουμένῃ στείρᾳ·) και το ότι  τα γενέθλια του  Βαπτιστή, άρχισαν να γιορτάζονται  κατά το θερινό ηλιοστάσιο (24^η Ιουνίου) τους πρώιμους Χριστιανικούς χρόνους, τοποθετεί τα γενέθλια του Ιησού στο χειμερινό ηλιοστάσιο ή τα «χριστούγεννα». Όπως ο Όσιρις και ο Ανούβις, έτσι, ο Ιησούς και ο Ιωάννης είναι οι κυρίαρχοι των ηλιοστασίων.

Αυτή η ηλιακή συμμαχία είναι η κρυφή σχέση μεταξύ του Ιησού και του Ιωάννη του Βαπτιστή. Από την στιγμή που κάποιος καταλάβει ότι η ευαγγελική ιστορία συνιστά αλληγορία και μύθο, και όχι ιστορία, έχει βρει την οδό για την λύση πολλών αινιγμάτων.

Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε τα βιβλία μου και τα ηλεκτρονικά μου βιβλία στο StellarHousePublishing.com, όπως επίσης και άρθρα και forum στο TruthBeKnown.com, FreethoughtNation.com και Astrotheology.net.