Αντί εαρινών ευχών

Φέτος δεν είχε ούτε αρνί, ούτε κρασί. Έμεινα, επειδή έτσι με άρεζε, σπίτι. Ανοίγοντας το mail box είδα πως το περιβάλλον της Murdock είχε στείλει ένα απόσπασμα κάποιου βιβλίου της που αφορούσε στο Πάσχα. Σκέφτηκα πως θα ήταν ώριμο να πράξω κατά το εύθραυστό μου πιστεύω, στέλνοντας τις δικές μου ευχές. Μετάφρασα λοιπόν το κείμενο και το δημοσιεύω εδώ. Δεν μπήκα στον κόπο να ζητήσω την άδεια του περιβάλλοντος της αείμνηστης D.M Murdock. Με διαβάζουν τόσο λίγοι άλλωστε.

Ευτυχείς ισημεριακές γιορτές λοιπόν με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα μας

Για τους ασυνήθιστους φίλους πκχ ή πκη σημαίνει το γνωστό πΧ. 

Ο Μωυσής η Γή της επαγγελίας και το Πάσχα

Της D.M. Murdock

Απόσπασμα από

Did Moses Exist? The Myth of the Israelite Lawgiver

Το ιστορικό του Μωυσή, η Έξοδος, η περιήγηση της ερήμου και η είσοδος στην Γή της Επαγγελίας φαίνεται πως είναι μύθος, όχι ιστορικό γεγονός.Τι σημαίνει; Πως δένει ο μύθος αυτός με τη γιορτή του Πάσχα;

 "Κανένα αρχαιολογικό ίχνος δεν μπορεί να αποδοθεί στους Ισραηλίτες στη Χαναάν πριν την πρώιμη εποχή του σιδήρου (μετά το 1200 πκη) ούτε και υπάρχει στοιχείο μιας ευδιάκριτης παρουσίας πρώιμων Ισραηλιτών στην Αίγυπτο. Η περιοχή δυτικά του Ιορδάνη αποκαλύπτει μια αρχαιολογική εικόνα που έρχεται σε αισθητή αντίθεση με τις βιβλικές αναφορές στο ταξίδι των Ισραηλιτών προς την Γή της Επαγγελίας και υπάρχουν πολύ λίγα έως καθόλου στοιχεία για την Κατάκτηση, όπως αυτή περιγράφεται στο βιβλίο του Ιησού του Ναυή, σε αρχαιολογικές αναφορές της Χαναάν της όψιμης εποχής του Χαλκού (1550-1200 πκη)"

Dr. Barbara J. Sivertsen, «Ο Αποχαιρετισμός της θάλασσας» (xiv)

Η σκηνή των Μυστηρίων

 

Η στήλη του Χαμουραμπί

¨Το βασικό μύθευμα του Μωυσή είναι ότι ο ήλιος (θεός) ανέτειλε από την σκηνή των μυστηρίων, τη νύχτα και απένειμε τις εντολές στον βασιλιά. Ο ήλιος είναι επίσης η πηγή του θανάτου (από ηλίαση) και της θεραπείας. Στους Ψαλμούς 19…αναφέρεται η ένδοξη ανατολή του από την σκηνή του, όταν εξυμνεί την δόξα των εντολών… καθώς ο ήλιος είναι η πηγή του νόμου. (6 ἐν τῷ ἡλίῳ ἔθετο τὸ σκήνωμα αὐτοῦ· καὶ αὐτὸς ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ, ἀγαλλιάσεται ὡς γίγας δραμεῖν ὁδὸν αὐτοῦ. 7 ἀπ᾿ ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἡ ἔξοδος αὐτοῦ, καὶ τὸ κατάντημα αὐτοῦ ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἀποκρυβήσεται τῆς θέρμης αὐτοῦ. 8 ὁ νόμος τοῦ Κυρίου ἄμωμος, ἐπιστρέφων ψυχάς· ἡ μαρτυρία Κυρίου πιστή, σοφίζουσα νήπια.). Αυτά τα βλέπουμε επίσης στην κορυφή της φημισμένης στήλης του κώδικα Χαμουραμπί στην οποία φαίνεται ο αυτοκράτορας να παραλαμβάνει τον Νόμο από τα χέρια του Shamash του θεού ήλιου. Ο Μωυσής ήταν αρχικά ο νομο-δότης ήλιος, όπως μπορούμε φευγαλέα να δούμε στην Έξοδο (34.29-35), οπότε και  βγαίνει από την σκηνή για να συναντηθεί με τις εντολές και με την όψη του να λάμπει, όχι συμπτωματικά, σαν ήλιος! Και όπως ο Απόλλωνας, μπορεί να προκαλέσει καταδίκη στις φλόγες ή να θεραπεύσει  (Αριθμοί 21.4-9) φέροντας ακόμη το Κηρύκιο σαν τον Απόλλωνα…

Dr.Robert M. Price "για τον Μύθο και τον Άνθρωπο»"

Στο βιβλίο μου  Did Moses Exist?`παρέχω σημαντικές αποδείξεις ότι η βιβλική ιστορία του Μωυσή και η Έξοδος ενυπάρχουν στο βασίλειο του μύθου, όχι της ιστορίας. Κατά πρώτον, αποδομώ την σκοπούμενη ιστορικότητα της Μωσαϊκής αφηγήσεως και κατά δεύτερον αναδεικνύω πρότερους μύθους και θρύλους από τους οποίους, σε σημαντικό βαθμό, προήλθε προφανώς το αφήγημα. Στην προσπάθεια αυτή, ενσωματώνω ευάριθμες πρωτογενείς πηγές σε πολλαπλές γλώσσες από την αρχαιότητα, που δείχνουν πρόδηλα ότι, όπως ισχυρίζεται και ο φίλος μου Bob Price στο πιο πάνω απόσπασμα, ο Μωυσής είναι ένας ηλιακός ήρωας, ένα μυθιστορηματικό απάνθισμα αρκετών θεοτήτων του ήλιου, της καταιγίδας, του κρασιού και της βοσκής της ανατολικής Μεσογείου και πέρα. Στην ανάλυση αυτή, η έξοδος συμβολίζει την κίνηση από την απόγνωση (Αίγυπτος) και την έρημο (Σινά) του χειμώνα, προς την εύφορη Γή της Επαγγελίας (Ισραήλ) της άνοιξης.

Πάσχα, εαρινή ισημερία και ερημότοπος

Αυτή η αντιπαράθεση της αφήγησης της Εξόδου-Γης της Επαγγελίας η οποία σηματοδοτεί την μεταβατική περίοδο μεταξύ χειμώνα και άνοιξης αποδεικνύεται από αρκετά γεγονότα, που περιλαμβάνουν και την βιβλική καθιέρωση του εορτασμού του Πάσχα και του Νέου Έτους κατά την εαρινή ισημερία.

Πρέπει να τηρείς την γιορτή του άζυμου ψωμιού· όπως σε διέταξα, πρέπει να τρώς άζυμο ψωμί για επτά ημέρες τον προκαθορισμένο χρόνο κατά τον μήνα του Abib, διότι σ΄αυτόν ήρθαμε από την Αίγυπτο (Έξοδος 23.15) (15 τὴν ἑορτὴν τῶν ἀζύμων φυλάξασθε ποιεῖν· ἑπτὰ ἡμέρας ἔδεσθε ἄζυμα, καθάπερ ἐνετειλάμην σοι, κατὰ τὸν καιρὸν τοῦ μηνὸς τῶν νέων· ἐν γὰρ αὐτῷ ἐξῆλθες ἐξ Αἰγύπτου, οὐκ ὀφθήσῃ ἐνώπιόν μου κενός)

Αυτός ο μήνας πρέπει να είναι για σένα η αρχή των μηνών· αυτός πρέπει να είναι ο πρώτος μήνας του έτους για σένα (Έξοδος 12.2) (2 ὁ μὴν οὗτος ὑμῖν ἀρχὴ μηνῶν, πρῶτός ἐστιν ὑμῖν ἐν τοῖς μησὶ τοῦ ἐνιαυτοῦ).

Όπως αποκαλείται στο εδάφιο του Πάσχα, ο πρώτος μήνας του χρόνου ονομάζεται στην Έξοδο 13.4 «Abib», ο μετέπειτα επονομασμένος «Nisan» και διαρκεί από τον Μάρτιο μέχρι τον Απρίλιο. Η Εβραϊκή λέξη אביב 'abiyb σημαίνει:

1.     Φρέσκος, νεαρά στάχια κριθαριού, κριθάρι

2.     Μήνας που σχηματίζονται τα στάχια, πρασίνισμα της σοδιάς,  ο Abib που αυξάνει το πράσινο, μήνας της εξόδου και του Πάσχα (Μάρτιος και Απρίλιος)

Όπως μπορούμε να δούμε ο μήνας  Abib ή Aviv ονομάζεται λόγω της εαρινής γονιμότητας, του ξυπνήματος της ζωής μετά τον θάνατο του χειμώνα

Λαμβάνοντας υπ΄όψιν την γραφή της  Εξόδου, ο Εγγλέζος μελετητής της βίβλου και ιερέας αιδ. Dr. Matthew Henry(1662-1714) σχολιάζει

Ξεκινούσαν μέχρι τότε την χρονιά τους από τα τέλη Σεπτεμβρίου αλλά από τότε και μετά επρόκειτο να την ξεκινούν από τα μέσα Μαρτίου, σ΄ όλους τουλάχιστον τους εκκλησιαστικούς υπολογισμούς… Αυτοί οι καινούργιοι υπολογισμοί εκκινούσαν την χρονιά από την άνοιξη, η οποία ανανέωνε την όψη της γής και χρησιμοποιούταν ως σημάδι ερχομού του Χριστού… 

Ο με Βαβυλωνιακή ονομασία Nisan ή Nissan είναι ο μήνας στον οποίο ο «πασχαλινός αμνός» Χριστός-που εδώ εξισώνεται με την άνοιξη-λέγεται ότι «σταυρώθηκε» και «αναστήθηκε», ουσιαστικά κατά την εαρινή ισημερία επίσης, αντιπροσωπεύοντας τον παλιό μύθο της θνήσκουσας και αναγεννώμενης θεότητος. Έτσι, αντί να της μνημόνευσης του θανάτου και της αναζωογόνησης ενός ιστορικού Ιουδαίου σωτήρα, το Πάσχα είναι «η ανάσταση της άνοιξης» σηματοδοτώντας έναν πολύ παλιό εορτασμό της  εαρινής ισημερίας.  

Σ΄αυτήν την αστροθεολογική ανάλυση, ο «σταυρός» της ισημερίας εκπροσωπεί την εποχή του έτους κατά την οποία η μέρα και η νύχτα είναι ίσες. Υπάρχουν έτσι δύο σταυροί της άνοιξης και του φθινοπώρου, που εξηγούν την διάφορες σκηνές σταύρωσης στον βιβλικό μύθο. Η φθινοπωρινή επίσης ισημερία φωτίζει το γιατί  οι Ισραηλίτες λέγεται πως ξεκινούσαν το έτος τους πριν τα μέσα Σεπτεμβρίου, την εποχή της φθινοπωρινής σοδειάς και του νέου κρασιού.

Σ΄ότι αφορά στη μυθική φύση του Πάσχα, διαβάζουμε:

Παρά την ιστορία της Εξόδου, οι μελετητές πιστεύουν ότι οι πασχαλινές γιορτές δεν έχουν καταγωγή την βιβλική ιστορία αλλά κατάγονται από την μαγική τελετή της απομάκρυνσης των δαιμόνων από το νοικοκυριό με το βάψιμο του πλαισίου της εξώπορτας με αίμα ενός σφαγμένου πρόβατου("The Exodus," Wikipedia, περίληψη του Levinson, 58.)

Αυτή η αιματηρή μαγική τελετουργία ήταν μέρος της Βαβυλωνιακής ιεροσύνης, συζητούμενη περαιτέρω ατο Did Moses Exist? ("DME").

Διονυσιακή γιορτή της άνοιξης

Εξετάστηκε επίσης λεπτομερειακά στο DME  η βαθιά σχέση μεταξύ Μωυσή και του Έλληνα θεού του ήλιου και του κρασιού Διόνυσου/Βάκχου. Όπως ήταν αναμενόμενο, η έμφαση στην εαρινή ισημερία συμβαίνει και στην Διονυσιακή θρησκεία, την εποχή της οποίας ο θεός και το κουβούκλιό του μεταφέρνονταν τελετουργικά. Σχετικά με την σύνδεση του Βάκχου με την εαρινή ισημερία, ο Έλληνα ιστορικός Παυσανίας γράφει(περ. 110-180 μκη):

Πάνω από το Μιγώνιο (σύγχρονο Γύθειο) είναι ένα βουνό ονομαζόμενο Λαρυσιούμι αφιερωμένο στον Διόνυσο όπου στις αρχές της άνοιξης λαμβάνει χώρα μια γιορτή προς τιμήν του Διονύσου και μεταξύ των πραγμάτων που λένε για την τελετουργία είναι ότι βρίσκουν εκεί έναν ώριμο τσαμπί σταφύλια. (Περιγραφή της Ελλάδας 22.2)

Η διήγηση αυτή θυμίζει τον βιβλικό παραμύθι της εισόδου των δώδεκα κατασκόπων στην Γη της Επαγγελίας και την περιγραφή των τεράστιων σταφυλιών στους Αριθμούς 13.23, η οποία λέγεται ότι αυτό συνέβη τηνπρωτοχρονιά ή την εαρινή ισημερία. 

23 καὶ ἀνέβησαν κατὰ τὴν ἔρημον καὶ ἀπῆλθον ἕως Χεβρών, καὶ ἐκεῖ ᾿Αχιμὰν καὶ Σεσσὶ καὶ Θελαμί, γενεαὶ ᾿Ενάχ· καὶ Χεβρὼν ἑπτὰ ἔτεσιν ᾠκοδομήθη πρὸ τοῦ Τανὶν Αἰγύπτου. 24 καὶ ἤλθοσαν ἕως Φάραγγος βότρυος, καὶ κατεσκέψαντο αὐτήν· καὶ ἔκοψαν ἐκεῖθεν κλῆμα καὶ βότρυν σταφυλῆς ἕνα ἐπ' αὐτοῦ καὶ ᾖραν αὐτὸν ἐπ' ἀναφορεῦσι καὶ ἀπὸ τῶν ροῶν, καὶ ἀπὸ τῶν συκῶν

 Και ήλθον μέχρι της φάραγγος Εσχώλ, και έκοψαν εκείθεν κλήμα αμπέλου μετά ενός βότρυος σταφυλής, και εβάσταζον αυτό δύο επί ξύλου· έφεραν και ρόδια και σύκα.

Η εβραϊκή λέξη אשכל  Εσχολ σημαίνει συστάδα (H812), και αυτό δείχνει ότι η κοιλάδα ονομάστηκε μ’ αυτό το όνομα από την Σημιτικό θεό της αμπέλου. Η αρίθμηση αυτών των 12 κατασκόπων ως εκπροσώπων των αρχηγών κάθε φυλής Ισραηλιτών είναι σημαντική επειδή στην αρχαιότητα ήταν κατανοητό ότι οι φυλές συμβολίζονταν με τα 12 σημεία του ζωδιακού κύκλου, όπως εξηγείται από τον Ιουδαίο συγγραφέα Φίλωνα (Moses 1.34.188-189; De Fuga 33:184-186) και τον Ιώσηπο (Ιουδαϊκά Αρχαιολογία 3.7) διαρκούντος του πρώτου αιώνα μκχ. 

Όμορφα λιβάδια και κριάρια

Το Βακχικό ανοιξιάτικο μοτίβο περιλαμβάνει μαζί με την έμφαση στα κριάρια ή τα αρνιά και την παραμονή στην άγρια φύση. 

Ο Νομοθέτης των Ιουδαίων καθόρισε την αρχή του έτους τους τον μήνα Nisan, κατά την εαρινή ισημερία, στην εποχή που οι Ισραηλίτες προέλαυναν εξερχόμενοι της Αιγύπτου και απαλλάσσονταν από μια μακρά αιχμαλωσία. Σε ανάμνηση αυτής της εξόδου, έτρωγαν στην ισημερία το Πασχαλινό αρνί. Και όταν ο Βάκχος και ο στρατός του είχε μια μακρά πορεία μέσα στην καυτή έρημο, αυτοί οδηγούνταν από ένα αρνί ή Κριάρι στα όμορφα λιβάδια και προς τις πηγές που υδροδοτούσαν το Ιερό του Δία-Άμμωνα. 

Στον Διονυσιακό μύθο τα «καυτά λιβάδια» και η «ερημωμένη φύση» είναι μεταφορές για τους χειμερινούς μήνες, παραδοσιακά ξερούς στις σχετικές περιοχές αυτήν την εποχή. Η είσοδος στη «Γή της Επαγγελίας» και τα «όμορφα λιβάδια» είναι η ανανέωση της πηγής, με το ποτισμένο ιερό του κριόμορφου πατέρα των θεών να συμβολίζει τις βροχές του νέου έτους.

Κατά την πρώτη χιλιετεία πκχ, η έμφαση δόθηκε στο κριάρι ως δηλωτικό της εαρινής ισημερίας στον αστερισμό του Κριού. Υπό αυτήν την έννοια ο Ορθόδοξος Ιουδαίος ραββίνος Avraham Greenbaum θέλει την παράδοση της Εξόδου κατά την άνοιξη να συμβαίνει στον Κριό. 

Οι φυλές

 Η έξοδος από την Αίγυπτο έλαβε χώρα στο ανοιξιάτικο ζώδιο του Κριού. Σε κατάφορη περιφρόνηση της Αιγυπτιακής λατρείας του Κριαριού, τα παιδιά του Ισραήλ πήραν τα πασχαλινά αρνιά και τα έσφαξαν ως θυσία στον Ιαχωβά, δείχνοντας ότι μόνον ο θεός διοικεί στον ουρανό και τη γη. 

Έτσι το ιστορικό της απόδρασης από τα δεσμά που γιορτάζεται την εαρινή ισημερία, όταν αρχίζει το νέο έτος, αναπαριστά έναν μύθο που εδράζεται στην μετάβαση από τον χειμώνα στην άνοιξη. Αυτή η μετάβαση παρατηρείται σαν πέρασμα του πυρσού από το φθινοπωρινό/χειμωνιάτικο ήλιο (Μωυσής) στον ανοιξιάτικο/καλοκαιρινό ήλιο (Ιησούς του Ναυή). Αυτό το μυθικό μοτίβο θα εξηγούσε γιατί ο Μωυσής έφερε τον λαό του μόνον μέχρι την άκρη της Γης της Επαγγελίας, έχοντας ξοδέψει τόσο πολύ χρόνο μαζί τους, ενώ ο Ιησούς πρακτικά τους οδήγησε στον πυκνόφυτο παράδεισο. 

40 μέρες και χρόνια

Ώς μέρος αυτής της φυσιοκρατικής λατρείας ή αστροθεολογικού θέματος, ο αριθμός 40 ως περίοδος ετών στην έρημο πριν την είσοδο στην εύφορη περιοχή εμφανίζει επίσης ένα μύθο από τη φύση. Υπάρχει μια παρόμοια περίοδος 40 ημερών της «σαρακοστής» και νηστείας που εορτάζεται κάθε χρόνο από τους Χριστιανούς ως μια εποχή της ανοιξιάτικης ανθοφορίας. Αυτή η τεσσαρακονθήμερη περίοδος στον αρχαίο μύθο προφανώς αντιπροσωπεύει τον χρόνο που χρειάζεται για κάποιους σπόρους να φυτρώσουν εντελώς μετά την σπορά τους, σε εξάρτηση με την θερμοκρασία και άλλες συνθήκες. Τα 40 χρόνια της Εξόδου φαίνεται να είναι μια επανάληψη αυτού του μυθικού και ιερού αριθμού. Μ’ αυτό το σενάριο, έχουμε μια περίοδο 40 χρονικών μονάδων βλάστησης  από ένα άγονο έδαφος έρημου έως μια «γη της επαγγελίας». 

Συμπερασματικά, φαίνεται ότι το θέμα της εξόδου από την παραμονή στην ερημιά μέχρι την Γη της Επαγγελίας αναπαριστά μυθικά μοτίβα που καταγράφουν πολύ αρχαίες παρατηρήσεις των φυσικών κύκλων. Από αυτήν την οπτική γωνία, όπως κάνουν και οι ομόλογοί τους άλλων θρησκειών πχ των Αιγυπτίων και των Ινδών, ο Μωυσής και ο Ιησούς του Ναυή συμβολίζουν τα δύο μισά της ετήσιας ηλιακής κίνησης, αντιλαμβανόμενες ως θεότητες αυτών των διαφορετικών περιόδων, όπου ο Μωυσής αποτελεί τον ηλιακό ήρωα από την φθινοπωρινή στην εαρινή ισημερία, ενώ ο Ιησούς του Ναυή είναι ο ήλιος από την άνοιξη ως το φθινόπωρο. Η μεταξύ τους μετάβαση είναι το τέλος του χειμώνα και η αρχή της άνοιξης, που γιορτάζεται στον σύγχρονο κόσμο ως «πάσχα»

Για παραπάνω πληροφορίες, δες και στα βιβλία μου, Did Moses Exist?  και  Suns of God.